Ο γιος του Τσάρλυ & Άννα Γούλα Live

Χτες το βράδυ επιστρέψαμε στο 7ο Φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου για την ταινία «Ο γιος του Τσάρλυ» και το party που ακολούθησε με καλεσμένη την Άννα Γούλα. Η βραδιά μας ξεκίνησε λοιπόν με την ταινία «Ο γιος του Τσάρλυ» του Κάρολου Ζωναρά, παραγωγής 2008 με τους Φαίδωνα Γεωργίτση, Κώστα Βουτσά, Γιώργο Γιαννόπουλο, Αθηνά Παππά και άλλους.

Στην υπόθεση τώρα: Ο Τσάρλυ (Γεωργίτσης) είναι ο αρχηγός μιας συμμορίας του υποκόσμου με έδρα το λιμάνι. Έχει ένα νυχτερινό κέντρο (στριπτηζάδικο), φέρνει γυναίκες από το ανατολικό μπλοκ και πουλάει προστασία στα μαγαζιά και τις πουτάνες της περιοχής. Έχει μια δικιά του ηθική σύμφωνα με την οποία τα χειρότερα πράγματα στον κόσμο είναι τα ναρκωτικά και οι τραβεστί. Ειρωνικά, η ερωμένη του η Τζόι είναι πρεζάκι και το πρωτοπαλίκαρό του ο Τόνυ (Γιαννόπουλος) τα έχει με μια τραβεστί (και μάλιστα είναι ο παθητικός στη σχέση) που κάνει πιάτσα στο λιμάνι. Παρόλες τις πιέσεις που δέχεται ο Τσάρλυ από τον μεγαλέμπορα ναρκωτικών και αργηγό αντίπαλης συμμορίας  Μπιγκ Τζον (Βουτσά), αρνείται πεισματικά να συμμετάσχει στο εμπόριο πρέζας.
Γύρω από το πρόσωπο του Τσάρλυ έχουν δημιουργηθεί διάφοροι μύθοι, με κυριότερο αυτόν που λέει ότι κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αμερική έκανε ένα γιο με την Τζόι τον οποίο πέταξε στα σκουπίδια. Έτσι, όταν εμφανίζεται στο λιμάνι ένας νεαρός ρακένδυτος, βρώμικος και χωρίς να μιλάει, οι τραβεστί τον περιθάλπτουν και τον βαφτίζουν «γιο» του Τσάρλυ. Η κατάσταση περιπλέκεται όταν ο Τσάρλυ σκοτώνει το βαποράκι του Μπιγκ Τζον που φέρνει πρέζα στην Τζόι και ο τελευταίος τον αναγκάζει να πουλήσει ναρκωτικά εκ μέρους του για να τον συγχωρέσει. Μετά από αλλεπάλληλες προδοσίες και δολοφονίες τα χρήματα από την πώληση των ναρκωτικών καταλήγουν στα χέρια των τραβεστί και του «γιου». Στο τέλος οι μπράβοι του Τσάρλυ σκοτώνουν τις τραβεστί, για να σκοτωθούν με τη σειρά τους από τη συμμορία του Μπιγκ Τζον, ενώ ο «γιος» κάνει έρωτα με την Τζόι η οποία μέσα στη μαστούρα της τον περνάει για τον Τσάρλυ, ο Τσάρλυ σκοτώνει την Τζόι για την απιστία και ο «γιος» σκοτώνει τον Τσάρλυ, ολοκληρώνοντας έτσι την οιδιπόδεια τραγωδία.

Πολύ ωραία ταινία, με αξιόλογες ερμηνίες από τους ηθοποιούς και δυνατές ατάκες. Μας κάνει εντύπωση που ανεξάρτητες ταινίες σαν κι αυτή δεν βρίσκουν το δρόμο προς τις αίθουσες ενώ είναι κλάσεις ανώτερες από άλλες που προβλήθηκαν κανονικά (π.χ. το «Σπιρτόκουτο» που το έχουμε και πρόσφατο).

Η βραδιά συνεχίστηκε με το καθιερωμένο Pop Porn Party του Φεστιβάλ. Αρχικά προβλήθηκαν αποσπάσματα της ανεκδιήγητης ταινίας «Χόμπι μου ο βιασμός» χωρίς ήχο, ενώ ο DJ (ίδιος ο Howard από το «The Big Bang Theory«) έπαιζε ελληνικές trash μουσικές, κυρίως ’80s. Η ταινία – που απ’ ό,τι καταλάβαμε αναφέρεται στις περιπέτειες ενός μεσήλικα βιαστή – μας κίνησε το ενδιαφέρον και θέλουμε να την βρούμε για να την δούμε ολόκληρη και με ήχο. Ύστερα εμφανίστηκε η Άννα Γούλα η οποία, φορώντας ένα κατακόκκινο σέξι φόρεμα, ξεσήκωσε το κοινό με τα γνωστά τραγούδια της, μοίρασε απλόχερα έρωτα (ήταν και του Βαλεντίνου χτες) και μας χάρισε αποκλειστικά ένα νέο τραγούδι. (Μην περιμένετε να γράψω για το φαινόμενο Άννα Γούλα και το τι αντιπροσωπέυει, δείτε τα βιντεάκια, ψάξτε και λίγο στον γκούγκλη και θα καταλάβετε.)

Τα highlights της βραδιάς:

1. Η ατάκα του Τσάρλυ: «Ξέρεις τι είναι τραβεστί Τόνυ; Γυναίκα με πούτσο!»
2. Η ερμηνεία της Άννας στο «Μάτι του Τίγρη» και το βίντεο του Thodorocky που έπαιζε από πίσω.
3. Οι ιαχές του κοινού «Σουγκλάκο, ζεις, για πάντα παλαιστής!», αφιερωμένες σε μια από τις μεγαλύτερες cult φιγούρες της χώρας μας που χάθηκε νωρίς…
4. Η σκηνή (από την «βουβή» ταινία) όπου ο 50ρης βιαστής πηδάει από την ταράτσα σ’ ένα μπαλκόνι, παίρνει μάτι ένα ζευγάρι που μπαλαμουτιάζεται στο κρεβάτι και ξαφνικά μπαίνει μέσα, δέρνει τον άντρα, βιάζει τη γυναίκα και ξανανεβάινει στην ταράτσα για να φύγει… Αίλουρος!!!

Σε τελική ανάλυση περάσαμε πάρα πολύ καλά, και πλέον περιμένουμε το 8ο Φεστιβάλ του χρόνου… Μέχρι τότε, επιστρέφουμε στις καθιερωμένες δικές μας προβολές.

Τα Στρουμφάκια… στο Φεγγάρι

Πήγαμε χτες το μεσημέρι στην εναρκτήρια προβολή του 7ου Φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου, στο Gagarin 205. Η ταινία που είδαμε λεγόταν «Τα Στρουμφάκια… στο Φεγγάρι», ένα παιδικό μιούζικαλ γυρισμένο κάποτε στη δεκαετία του ’80, σε σενάριο και σκηνοθεσία Μάκη Αντωνόπουλου. Πέντε συνολικά ηθοποιοί – τέσσερεις ντυμένοι σαν Στρουμφ κι ένας Δρακουμέλ – και το άλσος Καισαριανής για Στρουμφοχωριό συνθέτουν αυτό το σουρεάλ αριστουργημα.

Η υπόθεση έχει ως εξής: ο Φαγάνας είναι το λαίμαργο Στρουμφ που μπλέκει όλο σε μπελάδες και γι’ αυτό δεν του πολυαρέσει στο Στρουμφοχωριό με τα άλλα Στρουμφ να τον μαλώνουν. Αποφασίζει λοιπόν να ταξιδέψει στο Φεγγάρι. Ο Δρακουμέλ το εκμεταλλέυται αυτό και προσφέρεται δήθεν να τον βοηθήσει με απώτερο σκοπό να τον φάει. Ο Φαγάνας ξεφεύγει τελικά από την παγίδα του κακού μάγου και τότε τα υπόλοιπα Στρουμφ αποφασίζουν να του δώσουν ένα μάθημα. Ο μπαμπα-Στρούμφ, ο Γκρινιάρης και η Στρουμφίτα, με το πρόσχημα ότι θα τον στείλουν στο Φεγγάρι, ναρκώνουν τον Φαγάνα, τον μεταφέρουν σε ένα σεληνιακό σκηνικό (βλέπε: νταμάρι) και προσποιούνται τους εξωγήινους. Ο Φαγάνας διαπιστώνει τελικά ότι πουθενά δεν είναι καλύτερα από το σπίτι σου και ότι πρέπει να είσαι ευτυχισμένος με αυτά που έχεις, οπότε η ταινία έχει και ηθικό δίδαγμα.

Παρόλο που αν αρχίσω τα σχόλια για την ταινία αυτή θα γράφω μέχρι αύριο, θα προσπαθήσω να περιοριστώ σ’ αυτά που μας έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση:

1. Πρωτοτυπία: είναι η μοναδική ταινία που έχω δει η οποία στους τίτλους αρχής έχει σκηνές από τα γυρίσματα! Τον σκηνοθέτη να στήνει τα πλάνα, τους οπερατέρ/ηχολήπτες να παίζουν, τους ηθοποιούς να βάφονται…
2. Οι στολές των Στρουμφ ήταν άσπρα κολάν (κόκκινο ο μπαμπα-Στρούμφ), μπλε φλις και μάσκα από φλις στο κεφάλι, την οποία στις περισσότερες σκηνές είχαν μισοφορεμένη (ζέστη γαρ), με αποτέλσεμα να φαίνεται το σαγόνι και το στόμα του ηθοποιού. Η Στρουμφίτα φορούσε από πάνω κι ένα φορεματάκι (βλέπε: κουρτίνα). Οι μύτες και γενικότερα οι φάτσες τους μοιάζαν με κούκλες του Μάπετ Σόου. Ιδίως η Στρουμφίτα, προφίλ ίδια ο Γκόνζο.
3. Ο Δρακουμέλ ντυμένος στα μαύρα, με μάυρο μανδύα-κάπα και μαύρο μαντήλι στο κεφάλι. Όχι καμιά μπαντάνα,  φακιόλι! Σαν καλόγρια ήταν! Παρόλ’ αυτά έκανε απίστευτες γκριμάτσες και γενικά είχε πολύ γέλιο. Παραήταν ηλίθιος πάντως και όλο του ξέφευγαν τα Στρουμφάκια…
4. Η ταινία ουσιαστικά απευθυόνταν σε παιδιά. Όλα τα τραγουδάκια είχαν βαθύτερο ηθικό νόημα (μην είσαι λαίμαργος, να βοηθάς τους φίλους σου, μην είσαι τεμπέλης κλπ). Επίσης όλοι οι χαρακτήρες απευθύνονταν στο κοινό. (π.χ. ο Δρακουμέλ δίνει κάτι πατατάκια στον Φαγάνα κι αυτός ρωτάει: «Παιδιά να τα πάρω; Είναι καλός αυτός ο κύριος; Ό,τι και να λέτε, εγώ θα τα πάρω!»)
5. Η Στρουμφίτα ήταν εντελώς στούρνος, έκανε τις ίδιες ερωτήσεις 10 φορές (ξανθιά δεν είναι;). Ο Γκρινιάρης το μόνο που έκανε ήταν να κοιμάται και να λέει «Μου τη δίνει όταν με ξυπνάνε!» όταν κάποιος του μίλαγε.
6. Οι μεταμφιέσεις των Στρούμφ ως εξωγήινοι αποτελούνταν από μια λαμέ ασημένια χλαμύδα. Και αυτό φυσικά τους έκανε αγνώριστους. Βλέπεις π.χ. ένα ανθρωπάκι με μπλε πρόσωπο και χέρια, κόκκινο σκουφί, άσπρη γενιάδα ΚΑΙ μια λαμέ χλαμύδα και ΦΥΣΙΚΑ δεν καταλαβαίνεις ότι είναι ο μπαμπα-Στρούμφ αλλά τον περνάς για εξωγήινο!

Αυτά σε γενικές γραμμές, αν και δεν μπορώ να φανταστώ ούτε τρίχρονο να παρακολουθεί την ταινία και να την ευχαριστιέται γι’ αυτο που προσπαθεί να είναι. Εμείς γελάσαμε ατελείωτα με αυτό που πραγματικά είναι η ταινία, όπως και όλο το υπόλοιπο κοινό (και οι 15) και φυσικά όπως κάθε φορά στις προβολές αυτού του φεστιβάλ το μεγαλύτερο γέλιο το είχαν οι ατάκες των θεατών (ναι, ακόμα και 15 άτομα κοινό πετούσαν ατάκες). Ένα ευχάριστο απόγευμα, και αν υπολογίσουμε ότι φύγαμε νωρίτερα από την δουλειά για να πάμε στην προβολή ηταν ακόμα καλύτερο. Η παρουσία μας στο φεστιβαλ θα συνεχιστεί και αύριο, οπότε θα επανέλθω…

BODIES in Athens

Χτες το απόγευμα (αφού το πρωί απολύθηκα και επίσημα από την Πολεμική Αεροπορία – θα γράψω αργότερα γι’ αυτά) πήγα στην έκθεση BODIES που φιλοξενείται στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Πρόκειται για μια έκθεση που παρουσιάζει λεπτομερέστατα την ανθρώπινη ανατομία, τα όργανα και τα συστήματα του ανθρώπινου σώματος. Το ιδιαίτερο στην έκθεση αυτή είναι ότι όλα τα εκθέματα προέρχονται από αληθινά ανρθώπινα σώματα, συντηρημένα με μια πρωτοποριακή τεχνική – σαν πλαστικοποιήση ένα πράμα.

Πιο αναλυτικά, η έκθεση χωρίζεται σε ενότητες που αντιστοιχούν στα κυριότερα συστήματα του ανθρώπινου σώματος: σκελετικό, μυικό, νευρικό, κυκλοφορικό, αναπνευστικό, πεπτικό και αναπαραγωγικό. Επίσης υπάρχει και μια ενότητα με τα στάδια της εμβρυικής ανάπτυξης. Στην κάθε ενότητα παρουσιάζονται σε προθήκες τα αντίστοιχα όργανα με αναλυτικές περιγραφές, καθώς και ένα ολόκληρο σώμα στο οποίο φαίνεται το εν λόγω σύστημα και η αλληλοσύνδεσή του με τον υπόλοιπο οργανισμό. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν επίσης μη φυσιολογικά όργανα (π.χ. πνεύμονας με καρκίνο) έτσι ώστε να φαίνονται οι πραγματικές επιπτώσεις των ασθενειών στο σώμα μας.

Σε γενικές γραμμές ήταν πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση, τα εκθέματα είχαν απίστευτες λεπτομέρειες και το προσωπικό ήταν ευγενικότατο και πρόθυμο να εξηγήσει τα πάντα γύρω από τις λειτουργίες του οργανισμού μας που απεικονίζονται αλλά και γύρω από την μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε για την συντήρηση των δειγμάτων. Ίσως το τμήμα με τα έμβρυα είναι λίγο δυσκολοχώνευτο για κάποιους, αλλά είναι σε ξεχωριστή αίθουσα και στην είσοδο υπάρχει πινακίδα που προειδοποιεί τους ευαίσθητους. Οι κορυφαίες στιγμές κατά τη γνώμη μου είναι η ενότητα του κυκλοφορικού και η δυνατότητα που έχεις στο τέλος της έκθεσης να αγγίξεις κάποια «πλαστικοποιημένα» όργανα (εγώ έπιασα ένα συκώτι κι ένα νεφρό)! Συνιστώ ανεπιφύλακτα να πάτε! Για πληροφορίες σχετικά με την έκθεση (ώρες λειτουργίας, εισιτήρια, κλπ) εδώ και για πληροφορίες και βίντεο σχετικά με τα εκθέματα εδώ (στα αγγλικά).

Υ.Γ. Έχω ακούσει ότι έχει γίνει ένα ψιλοθέμα στα ελληνικά ΜΜΕ (δεν έχουν ειδήσεις και είπαν να ασχοληθούν –  μη χέσω…) για την προέλευση των σωμάτων που εκτίθενται και για τις ηθικές πλευρές μιας τέτοιας έκθεσης. Δίνω στους διοργανωτές το δικαίωμα της αμφιβολίας και δέχομαι αυτά που λένε για την πηγή των εκθεμάτων. Όσο για την ηθική του όλου εγχειρήματος, επιφυλάσσομαι να επανέλθω με νέα ανάρτηση αν υπάρξουν περισσότερες αντιδράσεις…

Σπιρτόκουτο

Εκτός από τα φιλμάκια της OTiNaNAi Productions που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση, η κινηματογραφική μας βραδιά είχει και μια «σοβαρή» ταινία. Πρόκειται για το «Σπιρτόκουτο», ελληνική δραματική ταινία, παραγωγής 2002, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιάννη Οικονομίδη, με ηθοποιούς παντελώς άγνωστους (τουλάχιστον σε μας). Η ταινία περιγράφει μια μέρα από την ζωή μιας μικροαστικής (και δυσλειτουργικής) οικογένειας σε ένα διαμέρισμα στον Κορυδαλλό, κατά τη διάρκεια της οποίας η ένταση και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας συνεχώς αυξάνουν μέχρι την τελική κλιμάκωση. Η ταινία είναι εξολοκλήρου γυρισμένη μέσα σε ένα διαμέρισμα και υποθέτουμε ότι ο τίτλος αλληγορικά αναφέρεται σ’ αυτό.

Λίγα λόγια για την υπόθεση και τους χαρακτήρες: Ο Δημήτρης είναι ένας 50ρης που ζει με την οικογένειά του σε ένα διαμέρισμα στον Κορυδαλλό. Μαζί με τον κουνιάδο του τον Γιώργο έχουν ένα καφέ-μπαρ και σκέφτονται να ανοίξουν και άλλο μαγαζί, εστιατόριο ή καφετέρια, το συζητάν ακόμα. Ο γιος του ο Λουκάς, 20ρης, δουλέυει στο μαγαζί του πατέρα του ενώ η κόρη του η Κική, επίσης στα 20κάτι, έχει βρει έναν πλούσιο γέρο για γκόμενο και του τα μασάει. Η γυναίκα του και αδερφή του Γιώργου Μαρία αχολείται με το σπίτι. Μαζί τους μένει μια ξαδέρφη τους, η Μαργαρίτα, η οποία είναι μάλλον καταθλιπτική. Ο Βαγγέλης, υπάλληλος στο μαγαζί και δεξί χέρι του Δημήτρη επίσης εμφανίζεται σε κάποιες σκηνές.
Υπόθεση per se δεν υπάρχει. Οι ήρωες απλά φωνάζουν, βρίζουν και ξεσπούν ο ένας στον άλλο, χωρίς προφανή λόγο και αιτία, υποθέτουμε γιατί τα έχουν μαζεμένα τόσο καιρό ο ένας στον άλλο και συμβαίνει να «σπάσουν» όλοι μαζί. Οι φωνές και η λεκτική βία όλο και αυξάνονται στη διάρκεια της ημέρας (και της ταινίας) μέχρι την τελική ψυχολογική κατάρρευση του Δημήτρη το ίδιο βράδυ (και το τέλος της ταινίας).

Τρία άτομα ήμασταν, ενός του άρεσε, μία την βρήκε χάλια και εγώ ούτε κρύο – ούτε ζέστη. Οι προσωπικές μου παρατηρήσεις:

1. Η ταινία είναι υπερβολικά υπερβολική! Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια οικογένεια, που όλα τα μέλη της να είναι μέσα στην τσίτα και να μισούν πραγματικά το ένα το άλλο. Αν υπήρχε, θα είχαν σφαχτεί ή θα τους είχαν κλείσει σε ψυχιατρείο οι γείτονες πολύ πριν φτάσουν στην κατάσταση που απεικονίζεται στην ταινία. Ως εκ τούτου, σου είναι αδύνατο να ταυτιστείς με κάποιον ήρωα (αν τα καταφέρεις, ξέρω έναν καλό ψυχίατρο…) και να λάβεις κάποιο μήνυμα/δίδαγμα από την ταινία εκτός από το «Οι ψυχικά ασθενείς πρέπει να αντιμετωπίζονται με την κατάλληλη αγωγή από εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη!».
2. Όσο και να θες να την πάρεις στα σοβαρά, η ταινία σε μερικές στιγμές σου προκαλεί το γέλιο με τις υπερβολικές αντιδράσεις των ηρώων. Χαρακτηριστική η σκηνή που σκυλοβρίζεται ο πατέρας με τον γιο γιατί άργησε να βγει από το μπάνιο, ή η μάνα που βρίζει χειρότερα κι από λαχαναγορίτη.
3. Κατά τη γνώμη μου, οι ηθοποιοί ήταν αξιοπρεπείς, τουλάχιστον κατάφερναν κι έβγαζαν μια παράνοια, ένα μάτι που γυάλιζε (εκτός από τις φωνές που βγάζανε – μετά τα γυρίσματα δεν θα μιλάγανε για 3 μήνες) ενώ η σκηνοθεσία/φωτογραφία λίγο κουραστική σε κάποια σημεία.

Σκηνές από την ταινία υπάρχουν στο YouTube. Την προτείνω μόνο και μόνο για το σοκ που νιώθεις όταν πρωτακούς τα μπινελίκια να εκτοξέυονται και επειδή είναι κάτι διαφορετικό από τις χοντροκομμένες κωμωδίες που αποκαλούμε σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Προειδοποιώ πάλι, μην προσπαθήσετε να ταυτιστείτε με κάποιον χαρακτήρα γιατί σας βλέπω στο Δαφνί…

James Δοντ: Επιχείρησις Ρωσομπλιέτ

Προβολή πάλι μετά από ένα χρόνο (ας όψεται η Πολεμική Αεροπορία). Αρχίσαμε με την μικρού μήκους (40′) ταινία «James Δοντ: Επιχείρησις Ρωσομπλιέτ». Είναι μια ερασιτεχνική παραγωγή της OTiNaNAi Productions του 2007, η οποία όμως μας άρεσε περισσότερο από πολλές επαγγελματικές και ακριβές παραγωγές. Η ταινία ακολουθεί τα βήματα του υπερκατάσκοπου James Δοντ στην προσπάθειά του να αποτρέψει τον Ρώσο στρατηγό Sergei Pugurov να κατασκευάσει πυρηνικές κεφαλές χρησιμοποιώντας το ραδιενεργό στοιχείο πευκοβελόνιο που, όπως καταλάβατε, παράγεται από τα πεύκα. Ταινία-παρωδία των κλασικών ταινιών του James Bond, με ωραίες λήψεις και μερικές θεϊκές ατάκες. Όλα τα λεφτά ο κινέζος υπηρέτης! Μας προσέφερε άφθονο γέλιο, μπράβο στα παιδιά που την γύρισαν.

Είδαμε και δυο-τρία άλλα μικρά φιλμάκια (τρίλεπτα) της ίδιας ομάδας, από τα οποία ξεχωρίσαμε την «Αγάπη για το Frisbee», χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι μπορείς να κάνεις μια μέρα στην παραλία με μια κάμερα… Όλες τις παραγωγές της της OTiNaNAi Productions μπορείτε να τις κατεβάσετε δωρεάν από τη σελίδα τους, ενώ στο YouTube υπάρχουν κάποια από τα τρίλεπτα φιλμάκια τους και ο James Δοντ (σε συνέχειες). Τα προτείνω ανεπιφύλακτα!