Τώρα που πέρασε σχεδόν ένας μήνας που απολύθηκα από την Πολεμική Αεροπορία και βλέπω τα πράγματα από κάποια απόσταση, είπα να κάνω έναν απολογισμό αυτών που έζησα και να διαπιστώσω τι κέρδισα και τι έχασα. Υπηρέτησα τη θητεία μου στην ΠΑ από 12/2/08 εώς 12/2/09 (Α’ ’08 ΕΣΣΟ), ως Σμηνίτης ειδικότητας Διοικητικών Καθηκόντων και ικανότητας Ι3 Χωρίς Όπλο. Αν εξαιρέσουμε τον ενάμιση μήνα βασικής εκπαίδευσης στην 124 ΠΒΕ στην Τρίπολη, πέρασα την υπόλοιπη θητεία μου σε μεγάλη μονάδα (Πτέρυγα) «κοντά» στην Αθήνα (την οποία και δεν θέλω να κατονομάσω για ευνόητους λόγους). Να σημειώσω επίσης ότι λόγω σπουδών πήγα στρατό σε σχετικά μεγάλη ηλικία, γεγονός που σίγουρα παίζει το ρόλο του στο πώς θα περάσει κάποιος.
Τι κέρδισα από τη θητεία μου:
- Φίλους, που ελπίζω να μη χαθούμε όσο περνάν τα χρόνια και ξεθωριάζουν οι μνήμες της θητείας.
- Γνωριμίες με 2-3 αξιόλογους αξιωματικούς, που εξελίσσονται και σε επαγγελματικές συνεργασίες.
- Γνώσεις πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου (και της δουλειάς μου), μιας και ήμουν τυχερός και τοποθετήθηκα σε σχετικό γραφείο στην μονάδα που υπηρέτησα.
- Ανακάλυψα ότι η υπομονή μου έχει πολύ μεγαλύτερα όρια απ’ ό,τι νόμιζα, γιατί αλλιώς δεν θα αντιμετώπιζα την απύθμενη παράνοια που κυριαρχεί στο στρατό. Η ελεεινά δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία των περισσότερων αξιωματικών, η κουτοπονηριά «συναδέλφων» φαντάρων (ιδίως μικρών σε ηλικία επαρχιωτών) και πολλές περιπτώσεις υπερεθνικιστικών εξάρσεων (τόσο από στρετεύσιμους όσο και από μόνιμους) με έκαναν πολλές φορές να αναρωτιέμαι μήπως εγώ έχω το πρόβλημα που μου φαίνονται όλα αυτά περίεργα…
Τι έχασα στον ένα χρόνο:
- Χρήματα! Για ένα χρόνο είχα όλα τα πάγια έξοδα (νοίκι, λογαριασμοί, κλπ) και καθόλου έσοδα. Συν τη βενζίνη για το πηγαινέλα στο στρατόπεδο…
- Τον πρωινό μου ύπνο, μιας και το ξύπνημα από τις 5:30 για να είμαι στο στρατόπεδο στις 7:00 ήταν καθημερινό. Έφτασα στο σημείο να χαίρομαι όταν είχα υπηρεσία και κοιμόμουνα στο στρατόπεδο, γιατί κέρδιζα αυτή τη μιάμιση ώρα ύπνου… 🙂
- Επαφές με φίλους/γνωστούς, γιατί ο ελεύθερος χρόνος ήταν λίγος. Ή θα έμενα στη μονάδα για υπηρεσία, ή θα ήμουν τόσο πτώμα από την κούραση της μέρας που δεν μπορούσα να βγω ούτε για έναν καφέ. Τώρα τρέχω να προλάβω να ξαναδώ τους πάντες και να μάθω νέα τους. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι γύρισα σε άλλο κόσμο, τόσα πράγματα που έχουν αλλάξει…
Τελικά ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Αν εξαιρέσουμε το οικονομικό (γιατί έφαγα ό,τι είχα βάλει στην άκρη τα προηγούμενα 2 χρόνια), δεν μπορώ να πω ότι βγήκα ζημιωμένος από τη θητεία μου. Οι επαφές αναπληρώνονται, ο ύπνος επανήλθε ήδη στο προηγούμενο πρόγραμμα και οι γνωριμίες που έκανα ελπίζω να κρατήσουν για πάντα…
(Ανάλογα με τις ορέξεις, θα ακολουθήσουν κι άλλα ποστ για την ΠΑ.)
Τεμπελόσκυλο 