Τα τελευταία χρόνια μπορεί να μένω στην Αθήνα, αλλά ψηφίζω στην πόλη που μεγάλωσα. Δικαιούμαι και 2 μέρες εκλογική άδεια λόγω μεγάλης απόστασης, οπότε όταν γίνονται εκλογές είναι καλή ευκαιρία για 4ήμερο. Φέτος όμως ήταν διαφορετικά: πάνω που είχα ζητήσει την άδεια από την δουλειά, με ενημερώνουν οι γονείς μου ότι ορίστηκα αναπληρωματικό μέλος εφορευτικής επιτροπής στις εκλογές. Δίλημμα. Να πάρω την άδεια και να πάω για εφορευτική, ή να χάσω το 4ήμερο και να μείνω στην Αθήνα. (Το να πάρω την άδεια και να μην πάω για εφορευτική δεν έπαιζε, γιατί έπρεπε να ψηφίσω για να πάρω βεβαίωση για να δικαιολογηθεί η άδεια. Και φυσικά με βάλαν εφορευτική στο τμήμα που ψήφιζα.) Τελικά αποφάσισα το πρώτο και δεν το μετανιώνω, αφού αφενός αντάλλαξα δυο μέρες δουλειά (στην Αθηνα με 35 βαθμούς) με μια μέρα ξύσιμο στο εκλογικό τμήμα (στην επαρχία με 28 βαθμούς) και αφετέρου είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι την ηλιθιότητα του «μέσου έλληνα» και να καταλήξω στο συμπέρασμα του τίτλου.
Ξεκινάμε από το πώς μου επιδόθηκε η κλήση (αφού «κλήση» έλεγε το έγγραφο επάνω). Πολύ απλά, δεν μου επιδόθηκε! Οι «κύριοι» της ελληνικής αστυνομίας πήραν τηλέφωνο στο πατρικό μου και είπαν «Υπάρχει μια κλήση για τον κύριο Τεμπελόσκυλο.» Οι γονείς μου ανησύχησαν (φυσιολογικό, με τέτοιο τόνο που είχε ο μπάτσος νόμισαν ότι είμαι καταζητούμενος για φόνο), δεν σκέφτηκαν να ρωτήσουν περί τίνος πρόκειται και πήγαν στο τμήμα. Εκεί τους έδωσαν την κλήση η οποία προοριζόταν για μένα και τους βάλαν να υπογράψουν ότι παρελήφθη. Έτσι πολύ ωραία η ΕΛΑΣ μετέδωσε την ευθύνη της παράδοσης της κλήσης στους γονείς μου. Να σημειώσω εδώ ότι κανονικά οποιοδήποτε δημόσιο έγγραφο που προορίζεται για κάποιον, ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να το πάρει χωρίς αποδεικτικό ταυτότητας, πόσο μάλλον κάποιος τρίτος (συγγενής ή μη) χωρίς εξουσιοδότηση (αν δεν με πιστεύετε πηγαίντε να πάρετε ένα πιστοποιητικό από το δήμο ή μια βεβαίωση από την εφορία ή το ΙΚΑ) . Αλλά άμα είναι να φύγει η ευθύνη από πάνω μας και να λέμε ότι η ελληνική αστυνομία κάνει άψογα τη δουλειά της, το νόμο θα κοιτάμε…; (Αν δεν παραλάμβαναν την κλήση οι δικοί μου, σιγά που θα με βρίσκαν στην Αθήνα.)
Και ήρθε η ημέρα των εκλογών. Η κλήση έλεγε να παρουσιαστώ στις 6 το πρωί (7 ανοίγαν οι κάλπες), πήγα στις 6:30. Ο δικαστικός αντιπρόσωπος ήρθε 7 παρά και μας άνοιξε. Από τα 8 μέλη της εφορευτικής (4 τακτικά και 4 αναπληρωματικά) είμασταν 2. Συν ένας τρίτος ο οποίος έφερε δικαιολογητικό από γιατρό για τον αδερφό του (επειδή ήταν γνωστός μου είπε τελικά ότι ο αδερφός του δεν ήταν πραγματικά άρρωστος αλλά γινόταν νονός το απόγευμα). Δηλαδή 3 στους 8 εμφανίστηκαν την ώρα που έλεγε η κλήση. Άλλη μία ήρθε αργότερα με δικαιολογητικό από γιατρό για κάποιον συγγενή της και τέλος μια κυρία που ήρθε να ψηφίσει την έπιασε η δικηγόρος και της έβαλε χέρι γιατί δεν ήρθε στην εφορευτική. Η «κιουρία» με το απίστευτο τουπέ δικαιολογήθηκε «Ο άντρας μου είναι γιατρός μεγάλος και σπουδαίος, και τον κάλεσαν επειγόντως και δεν έιχα που να αφήσω τα παιδιά» και η δικηγόρος της είπε να ρθει το απόγευμα να καθήσει 2 ώρες και να βοηθήσει στην καταμέτρηση. Δεν ξέρω αν ήρθε γιατί εμένα με έδιωξε νωρίτερα (είχα και το ταξίδι της επιστροφής), αλλά αν ήμουν εγώ δικαστικός αντιπρόσωπος θα έβαζα τον αστυφύλακα που καθόταν απέξω να την κρατήσει με το ζόρι. Ήξερες μωρή ότι θα τον κρατούσαν τον άντρα σου από τις 6 το πρωί και δεν ήρθες; Και αν τον φώναξαν στις 6, στις 11 που ήρθες να ψηφίσεις μαζί με τον άντρα σου που τα αφήσατε τα κωλόπαιδά σας; Γιατί δεν κάθησες; Γιατί δεν ζήτησες ούτε ένα συγγνώμη που μας έχωσες όταν στο επεσήμανε η δικηγόρος, λες και έχουμε υποχρέωση να σε υπηρετούμε; Άντε να μην καταραστώ να είναι η τελευταία φορά που ψηφίζεις… Μαλάκω! Τέλος πάντων, αποτελέσματα εφορευτικής
- 2/8 παρόντες (= κορόιδα)
- 3/8 χαμένοι (= 3ήμερο στη Χαλκιδική)
- 2/8 άρρωστοι (= 3ήμερο στη Χαλκιδική + έχω φίλο γιατρό)
- 1/8 πολυάσχολη (= σύζυγος-μεγαλογιατρού-και-πώς-τολμάτε-να-της-ζητάτε-τέτοια-πράματα)
Πάμε στην εκλογική διαδικασία τώρα. Γενικά πολύ καλό κλίμα: δικαστικός, γραμματέας, εκπρόσωποι κομμάτων και το άλλο μέλος της εφορευτικής μια χαρά άνθρωποι, είχαμε καλή κουβεντούλα, έρχονταν και γνωστοί να ψηφίσουν, λέγαμε και καμιά μαλακία, πέρασε η ώρα. Μηδαμινή δουλειά, εγώ έδινα τα ψηφοδέλτια στους εκλογείς και κάθησα συνολικά εφτάμιση ώρες, μέχρι τις 2:30 το μεσημέρι, που είχε πέσει η κίνηση και με έδιωξε η δικαστικός για να φύγω και με την ώρα μου για Αθήνα (αφού υποτίθεται ότι θα πήγαινε η παραπάνω μαλάκω το απόγευμα — σιγά μην πήγε). Μέχρι τότε είχε ψηφίσει περίπου το 41% των εγγεγραμμένων, επιβεβαιώνοντας έτσι τα σενάρια για μεγάλη αποχή. Ας δούμε όμως και τον πραγματικό πρωταγωνιστή των εκλογών, τον ελληνικό λαό:
- Ένα 60% των ελλήνων ανεξαρτήτως ηλικίας δεν ξέρει να διαβάζει! Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση για το ότι σχεδόν κανείς δεν διάβαζε τις ταμπέλες με τα ονόματα στις πόρτες των εκλογικών τμημάτων (3 εκλογικά τμήματα στο ίδιο σχολείο). Ούτε ρωτούσαν! Ερχόταν, δίναν ταυτότητα στον γραμματέα υποθέτοντας φυσιολογικότατα ότι π.χ. ο κύριος Χατζηπαπάρας ψήφιζε εκεί που η πόρτα έγραφε «από Μπούσιος έως Παύλου«. Απορώ πώς καταλαβαίνουν τι να ψηφίσουν, ιδίως εκεί που χρειάζεται σταυρός και πρέπει να διαβάσεις τα ονόματα… Αν είναι όλοι να τα φέρνουν σταυρωμένα από το σπίτι, γιατι να ξοδεύουμε τόσο χαρτί τελικά;
- Άλλο ένα στοιχείο που επιβεβαιώνει το παραπάνω: Από την αρχή η δικαστικός έγραψε σε δύο χαρτιά «ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΥΡΟ» και τα κρέμασε έξω από το παραβάν. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε ένα 20% των ψηφοφόρων να ζητήσει στυλό…
- Υπήρξε κόσμος που βγαίνοντας από το παραβάν με τον φάκελο στο χέρι, ρωτούσε «Και τώρα τι το κάνω αυτό;» Άμα δεν ξέρεις ρε φίλε, τι σκατά ήρθες; 50 χρονών μαλάκας είσαι, δεν έχεις ξαναψηφίσει; Να το κάνει ένας-δυο που ψηφίζουν πρώτη φορά, να το καταλάβω. Να το κάνουν 20 και μεγαλύτερης ηλικίας, είναι δείγμα κρετινισμού…
- Φυσικά υπήρξαν και 2-3 που ρίξαν τον φάκελο στην υποδοχή που έχει το παραβάν για τα άχρηστα ψηφοδέλτια. Και μετά ψάχναν πανικόβλητοι μεσα στην σκουπιδοσακούλα να τον βρουν… Ασχολίαστο!
Δεν θα σχολιάσω καν αυτούς που δεν κατάλαβαν ότι ο φάκελος έχει αυτοκόλητο και τον γλείφαν μέχρι να παπαριάσει το χαρτί και να κολλάει. Θα σχολιάσω όμως αυτούς που ερχόταν χωρίς να ξέρουν καν ότι ανήκουν στο εκλογικό διαμέρισμα (παλιά ενορία) που ψηφίζει στα συγκεκριμένα εκλογικά τμήματα που ήταν στο σχολείο. Η κλασική δικαιολογία ήταν «Μα την προηγούμενη φορά εδώ ψηφίσαμε!». Ωραία ρε φίλε, ήταν κόπος δηλαδή να κοιτάξεις που ψηφίζεις φέτος; Πες ότι κάβλωσε στον δήμαρχο να αλλάξει τα τμήματα, γιατί να ταλαιπωρείσαι αντί να πάς 2-3 μέρες νωρίτερα από το δημαρχείο να δεις τους καταλόγους; Μικρή πόλη είμσατε, 1000% πέρασες τις προηγούμενες μέρες έξω από το δημαρχείο, αλλά «Γιατί να κοιτάξω; Αφού και πέρισυ εδώ ψηφίζαμε…» Πολύ φοβάμαι ότι η ίδια νοοτροπία ισχύει και στην ψήφο: «Αφού και πέρισυ αυτόν ψηφίσαμε.» Τι κι αν τα έχει κάνει σκατά στη διακυβέρνηση, τι κι αν έχει κατακλέψει τον κόσμο, τι κι αν δεν έχεις να φας… «Αφού πάντα αυτό κάνουμε!» Γι’ αυτό πάμε κατά διαόλου. Γι’ αυτό μετά από 30 χρόνια πάλι οι ίδιες οικογένειες κυβερνούν…
Υ.Γ. Ειδική μνεία αξίζει στον ένα και μοναδικό τύπο που ήρθε να ψηφίσει και ο γραμματέας τον βρήκε διεγραμμένο απο τους καταλόγους. Αφού ενημέρωσε την δικαστικό, ακολούθησε ο εξής διάλογος:
(Δικαστικός) Κύριε, εσείς δεν ψηφίζετε εδώ. Αφού έχετε κάνει αίτηση να ψηφίσετε σαν ετεροδημότης στην Ρόδο. (;;;)
(Ψηφοφόρος) Το ξέρω, αλλά τελικά ήρθα για 3ήμερο και είπα να περάσω μπας και με δεχτείτε… (!!!)
Μπράβο μάστορα! Εσύ μας κυβερνάς…
Τεμπελόσκυλο 