Ένας σκύλος στη χώρα των ιδιοκτητών

Το τελευταίο καιρό ψάχνω να αλλάξω σκυλόσπιτο και σκυολγειτονιά. Δεν βιάζομαι, δεν έχω ανακοινώσει στη σπιτονοικοκυρά μου ότι θα φύγω, απλά πηγαίνω και βλέπω σπίτια μέχρι να βρω κάτι που να με καλύπτει απόλυτα. Το θέμα είναι ότι έτσι έρχομαι αντιμέτωπος με την περίεργη αυτή φάρα που λέγεται «Ιδιοκτήτες διαμερισμάτων προς ενοικίαση» και την απίστευτη ποσότητα νεοελληνικής παράνοιας που κουβαλάει.

Δεν θα αναφερθώ σε τετριμμένα γεγονότα και κλασικές ελληνικές λαμογίες, όπως π.χ. το να μην δηλώνουμε το σπίτι στην εφορία ή το να μη θέλουμε αλλοδαπούς ενοικιαστές, αλλά θα πάω κατευθείαν στα βαριά.

Περίπτωση 1η (πήγα να δω το διαμέρισμα – η αγγελία έγραφε «ρετιρέ κατάλληλο για ζευγάρι»)
Πάω, πουθενά ο ιδιοκτήτης. Τον παίρνω τηλέφωνο, έρχεται φορτωμένος σακούλες λαϊκής. Ανοίγει, αφήνει τις σακούλες, ανεβαίνουμε τη σκάλα. Η οικοδομή τριώροφη, χωρίς ασανσερ. Φτάνουμε στο τέρμα της σκάλας, τι να δω. Μια πόρτα φάτσα-φόρα, ανοιχτή, με ένα πλυντήριο μέσα – πλυσταριό! Δίπλα, άλλη πόρτα, το «ρετιρέ». Μπαίνουμε μέσα, ο προηγούμενος ενοικιαστής έμενε ακόμα εκεί, δεν είχε μαζέψει να φύγει. Τέλος πάντων, κοιτάω από δω, κοιτάω από κει, αχούρι σκέτο το διαμέρισμα. Το μπάνιο μικροσκοπικό, χωρίς καν ντουζιέρα (για μπανιέρα ούτε λόγος), το ντουζ στον τοίχο και τρύπα στο πάτωμα για τα νερά. Το υπνοδωμάτιο μεσοτοιχία με το πλυσταριό, να έχεις το γκάπα-γκούπα του πλυντηρίου του ιδιοκτήτη στο μαξιλάρι σου. Ο ιδιοκτήτης προφανώς κατάλαβε την έκφραση απόλυτης αηδίας στο πρόσωπό μου και άρχισε να μου πουλάει τα συν (κατά τη γνώμη του) του διαμερίσματος. Μου δείχνει το σύνθετο στο σαλόνι: «Αυτό δεν είναι του παιδιού που μένει τώρα, θα μείνει για σένα να το κρατήσεις.» Το σύνθετο μαύρο λακαρισμένο ξύλο με χρυσή μπορντούρα, λες και βγήκε από ταινία με τον Φλωρινιώτη. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι, μεγάλο και με θέα. Μου δείχνει μια μεταλλική πόρτα στην άλλη άκρη του μπαλκονιού: «Εκεί είναι το δεύτερο μπάνιο. Είναι μεγαλύτερο από το άλλο.» Δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω, «Ευχαριστώ πολύ, θα το σκεφτώ και θα σας τηλεφωνήσω». Έφυγα τρέχοντας.

Περίπτωση 2η (τηλέφωνο – η αγγελία έγραφε «πλήρως ανακαινισμένο»)
– Καλησπέρα, για ένα σπίτι που νοικιάζετε. Να μου πείτε κάποιες πληροφορίες…
– Βεβαίως, βρίσκεται εκεί, στον τάδε όροφο, τόσα τετραγωνικά.
– Είναι παλιά κατασκευή, η πολυκατοικία;
– Είναι του ’80, αλλά το διαμέρισμα είναι «πλήρως ανακαινισμένο». (Πάλι.)
– Να σας ρωτήσω, έχει δηλαδή παράθυρα αλουμινίου; (Ένα από τα κολλήματά μου, don’t ask.)
– Ξέρετε, δεν το πουλάμε το διαμέρισμα. (Γεια σου Γιάννη – κουκιά σπέρνω.)
– Το ξέρω, γιατί το λέτε; (Πας καλά κυρά μου;)
– Να, με ρωτήσατε για τα παράθυρα. Και άλλοι με παίρνουν και ρωτάνε αν έχουμε καινούργιες ντουλάπες, αν έχουμε αλλάξει είδη υγιεινής… Σαν να θέλετε να το αγοράσετε το σπίτι. (Αφού λες μωρή «πλήρως ανακαινισμένο», τι περιμένεις να σε ρωτάνε; Αν έχει πόρτα ή κουρελού;)
– Να σας ρωτήσω, όταν λέτε ότι είναι «πλήρως ανακαινισμένο», τι εννοείτε; (Μπας και βγάλουμε άκρη επιτέλους.)
– Μα το βάψαμε, ο προηγούμενος μας το είχε αφήσει χάλια. (Μεταξύ μας, καλά σας έκανε.)
– Ευχαριστώ πολύ, γεια σας. (Και μάθετε ελληνικά, η λέξη που ψάχνετε είναι «φρεσκοβαμμένο».)

Περίπτωση 3η (τηλέφωνο – η αγγελία δεν έλεγε ενοίκιο)
– Καλησπέρα, για ένα σπίτι που νοικιάζετε. Να μου πείτε κάποιες πληροφορίες…
– Ναι, βεβαίως, βρίσκεται εκεί, τάδε όροφο, τόσα τετραγωνικά, κλπ, κλπ.
– Ευχαριστώ. Και να ρωτήσω, τι ενοίκιο ζητάτε πάνω-κάτω;
– Ελάτε να το δείτε πρώτα, να δείτε άμα σας αρέσει, και τα συζητάμε αυτά. (Κλασσική απάντηση, για να κάνουν τον υποψήφιο ενοικιαστή να πάει να το δει.)
– Ωραία, να περάσω αύριο  να το δω;
– Εσείς πόσα δίνετε; Γιατί μένω μακριά, και να μην τρέχω να σας το δείξω αν δεν δίνετε αυτά που θέλω. (Γουάτ δε φάκ;!;!;! Αφού δεν μας είπες πόσα θες ρε κωλόγερε.)
– Μα κι εγώ δεν μπορώ να σας πω πόσα δίνω αν δεν το δω το σπίτι. (Έτσι είσαι πούστη; Θα σε πληρώσω με το ίδιο νόμισμα.)
– Όχι, πείτε μου γενικά μέχρι πόσα δίνετε και θα τα βρούμε. (Την κολοκυθιά θα παίξουμε; Να κάνει η μάνα.)
– Ευχαριστώ πολύ, γεια σας. (Και αν βρεις να το νοικιάσεις, σφύρα μου…)

Κάτι μου λέει ότι θα ψάχνω για καιρό ακόμα. Και ότι θα ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες αναρτήσεις…

Αναρτήθηκε στις Σιχτίρια. 7 Σχόλια »

Έχουμε τη «δημοκρατία» που μας αξίζει

Τα τελευταία χρόνια μπορεί να μένω στην Αθήνα, αλλά ψηφίζω στην πόλη που μεγάλωσα. Δικαιούμαι και 2 μέρες εκλογική άδεια λόγω μεγάλης απόστασης, οπότε όταν γίνονται εκλογές είναι καλή ευκαιρία για 4ήμερο. Φέτος όμως ήταν διαφορετικά: πάνω που είχα ζητήσει την άδεια από την δουλειά, με ενημερώνουν οι γονείς μου ότι ορίστηκα αναπληρωματικό μέλος εφορευτικής επιτροπής στις εκλογές. Δίλημμα. Να πάρω την άδεια και να πάω για εφορευτική, ή να χάσω το 4ήμερο και  να μείνω στην Αθήνα. (Το να πάρω την άδεια και να μην πάω για εφορευτική δεν έπαιζε, γιατί έπρεπε να ψηφίσω για να πάρω βεβαίωση για να δικαιολογηθεί η άδεια. Και φυσικά με βάλαν εφορευτική στο τμήμα που ψήφιζα.) Τελικά αποφάσισα το πρώτο και δεν το μετανιώνω, αφού αφενός αντάλλαξα δυο μέρες δουλειά (στην Αθηνα με 35 βαθμούς) με μια μέρα ξύσιμο στο εκλογικό τμήμα (στην επαρχία με 28 βαθμούς) και αφετέρου είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι την ηλιθιότητα του «μέσου έλληνα» και να καταλήξω στο συμπέρασμα του τίτλου.

Ξεκινάμε από το πώς μου επιδόθηκε η κλήση (αφού «κλήση» έλεγε το έγγραφο επάνω). Πολύ απλά, δεν μου επιδόθηκε! Οι «κύριοι» της ελληνικής αστυνομίας πήραν τηλέφωνο στο πατρικό μου και είπαν «Υπάρχει μια κλήση για τον κύριο Τεμπελόσκυλο.» Οι γονείς μου ανησύχησαν (φυσιολογικό, με τέτοιο τόνο που είχε ο μπάτσος νόμισαν ότι είμαι καταζητούμενος για φόνο), δεν σκέφτηκαν να ρωτήσουν περί τίνος πρόκειται και πήγαν στο τμήμα. Εκεί τους έδωσαν την κλήση η οποία προοριζόταν για μένα και τους βάλαν να υπογράψουν ότι παρελήφθη. Έτσι πολύ ωραία η ΕΛΑΣ μετέδωσε την ευθύνη της παράδοσης της κλήσης στους γονείς μου. Να σημειώσω εδώ ότι κανονικά οποιοδήποτε δημόσιο έγγραφο που προορίζεται για κάποιον, ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να το πάρει χωρίς αποδεικτικό ταυτότητας, πόσο μάλλον κάποιος τρίτος (συγγενής ή μη) χωρίς εξουσιοδότηση (αν δεν με πιστεύετε πηγαίντε να πάρετε ένα πιστοποιητικό από το δήμο ή μια βεβαίωση από την εφορία ή το ΙΚΑ) . Αλλά άμα είναι να φύγει η ευθύνη από πάνω μας και να λέμε ότι η ελληνική αστυνομία κάνει άψογα τη δουλειά της, το νόμο θα κοιτάμε…; (Αν δεν παραλάμβαναν την κλήση οι δικοί μου, σιγά που θα με βρίσκαν στην Αθήνα.)

Και ήρθε η ημέρα των εκλογών. Η κλήση έλεγε να παρουσιαστώ στις 6 το πρωί (7 ανοίγαν οι κάλπες), πήγα στις 6:30. Ο δικαστικός αντιπρόσωπος ήρθε 7 παρά και μας άνοιξε. Από τα 8 μέλη της εφορευτικής (4 τακτικά και 4 αναπληρωματικά) είμασταν 2. Συν ένας τρίτος ο οποίος έφερε δικαιολογητικό από γιατρό για τον αδερφό του (επειδή ήταν γνωστός μου είπε τελικά ότι ο αδερφός του δεν ήταν πραγματικά άρρωστος αλλά γινόταν νονός το απόγευμα). Δηλαδή 3 στους 8 εμφανίστηκαν την ώρα που έλεγε η κλήση. Άλλη μία ήρθε αργότερα με δικαιολογητικό από γιατρό για κάποιον συγγενή της και τέλος μια κυρία που ήρθε να ψηφίσει την έπιασε η δικηγόρος και της έβαλε χέρι γιατί δεν ήρθε στην εφορευτική. Η «κιουρία» με το απίστευτο τουπέ δικαιολογήθηκε «Ο άντρας μου είναι γιατρός μεγάλος και σπουδαίος, και τον κάλεσαν επειγόντως και δεν έιχα που να αφήσω τα παιδιά» και η δικηγόρος της είπε να ρθει το απόγευμα να καθήσει 2 ώρες και να βοηθήσει στην καταμέτρηση. Δεν ξέρω αν ήρθε γιατί εμένα με έδιωξε νωρίτερα (είχα και το ταξίδι της επιστροφής), αλλά αν ήμουν εγώ δικαστικός αντιπρόσωπος θα έβαζα τον αστυφύλακα που καθόταν απέξω να την κρατήσει με το ζόρι. Ήξερες μωρή ότι θα τον κρατούσαν τον άντρα σου από τις 6 το πρωί και δεν ήρθες; Και αν τον φώναξαν στις 6, στις 11 που ήρθες να ψηφίσεις μαζί με τον άντρα σου που τα αφήσατε τα κωλόπαιδά σας; Γιατί δεν κάθησες; Γιατί δεν ζήτησες ούτε ένα συγγνώμη που μας έχωσες όταν στο επεσήμανε η δικηγόρος, λες και έχουμε υποχρέωση να σε υπηρετούμε; Άντε να μην καταραστώ να είναι η τελευταία φορά που ψηφίζεις… Μαλάκω! Τέλος πάντων, αποτελέσματα εφορευτικής

  • 2/8 παρόντες (= κορόιδα)
  • 3/8 χαμένοι (= 3ήμερο στη Χαλκιδική)
  • 2/8 άρρωστοι (= 3ήμερο στη Χαλκιδική + έχω φίλο γιατρό)
  • 1/8 πολυάσχολη (= σύζυγος-μεγαλογιατρού-και-πώς-τολμάτε-να-της-ζητάτε-τέτοια-πράματα)

Πάμε στην εκλογική διαδικασία τώρα. Γενικά πολύ καλό κλίμα: δικαστικός, γραμματέας, εκπρόσωποι κομμάτων και το άλλο μέλος της εφορευτικής μια χαρά άνθρωποι, είχαμε καλή κουβεντούλα, έρχονταν και γνωστοί να ψηφίσουν, λέγαμε και καμιά μαλακία, πέρασε η ώρα. Μηδαμινή δουλειά, εγώ έδινα τα ψηφοδέλτια στους εκλογείς και κάθησα συνολικά εφτάμιση ώρες, μέχρι τις 2:30 το μεσημέρι, που είχε πέσει η κίνηση και με έδιωξε η δικαστικός για να φύγω και με την ώρα μου για Αθήνα (αφού υποτίθεται ότι θα πήγαινε η παραπάνω μαλάκω το απόγευμα — σιγά μην πήγε). Μέχρι τότε είχε ψηφίσει περίπου το 41% των εγγεγραμμένων, επιβεβαιώνοντας έτσι τα σενάρια για μεγάλη αποχή. Ας δούμε όμως και τον πραγματικό πρωταγωνιστή των εκλογών, τον ελληνικό λαό:

  • Ένα 60% των ελλήνων ανεξαρτήτως ηλικίας δεν ξέρει να διαβάζει! Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση για το ότι σχεδόν κανείς δεν διάβαζε τις ταμπέλες με τα ονόματα στις πόρτες των εκλογικών τμημάτων (3 εκλογικά τμήματα στο ίδιο σχολείο). Ούτε ρωτούσαν! Ερχόταν, δίναν ταυτότητα στον γραμματέα υποθέτοντας φυσιολογικότατα ότι π.χ. ο κύριος Χατζηπαπάρας ψήφιζε εκεί που η πόρτα έγραφε «από Μπούσιος έως Παύλου«. Απορώ πώς καταλαβαίνουν τι να ψηφίσουν, ιδίως εκεί που χρειάζεται σταυρός και πρέπει να διαβάσεις τα ονόματα… Αν είναι όλοι να τα φέρνουν σταυρωμένα από το σπίτι, γιατι να ξοδεύουμε τόσο χαρτί τελικά;
  • Άλλο ένα στοιχείο που επιβεβαιώνει το παραπάνω: Από την αρχή η δικαστικός έγραψε σε δύο χαρτιά «ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΥΡΟ» και τα κρέμασε έξω από το παραβάν. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε ένα 20% των ψηφοφόρων να ζητήσει στυλό…
  • Υπήρξε κόσμος που βγαίνοντας από το παραβάν με τον φάκελο στο χέρι, ρωτούσε «Και τώρα τι το κάνω αυτό;» Άμα δεν ξέρεις ρε φίλε, τι σκατά ήρθες; 50 χρονών μαλάκας είσαι, δεν έχεις ξαναψηφίσει; Να το κάνει ένας-δυο που ψηφίζουν πρώτη φορά, να το καταλάβω. Να το κάνουν 20 και μεγαλύτερης ηλικίας, είναι δείγμα κρετινισμού…
  • Φυσικά υπήρξαν και 2-3 που ρίξαν τον φάκελο στην υποδοχή που έχει το παραβάν για τα άχρηστα ψηφοδέλτια. Και μετά ψάχναν πανικόβλητοι μεσα στην σκουπιδοσακούλα να τον βρουν… Ασχολίαστο!

Δεν θα σχολιάσω καν αυτούς που δεν κατάλαβαν ότι ο φάκελος έχει αυτοκόλητο και τον γλείφαν μέχρι να παπαριάσει το χαρτί και να κολλάει. Θα σχολιάσω όμως αυτούς που ερχόταν χωρίς να ξέρουν καν ότι ανήκουν στο εκλογικό διαμέρισμα (παλιά ενορία) που ψηφίζει στα συγκεκριμένα εκλογικά τμήματα που ήταν στο σχολείο. Η κλασική δικαιολογία ήταν «Μα την προηγούμενη φορά εδώ ψηφίσαμε!». Ωραία ρε φίλε, ήταν κόπος δηλαδή να κοιτάξεις που ψηφίζεις φέτος; Πες ότι κάβλωσε στον δήμαρχο να αλλάξει τα τμήματα, γιατί να ταλαιπωρείσαι αντί να πάς 2-3 μέρες νωρίτερα από το δημαρχείο να δεις τους καταλόγους; Μικρή πόλη είμσατε, 1000% πέρασες τις προηγούμενες μέρες έξω από το δημαρχείο, αλλά «Γιατί να κοιτάξω; Αφού και πέρισυ εδώ ψηφίζαμε…» Πολύ φοβάμαι ότι η ίδια νοοτροπία ισχύει και στην ψήφο: «Αφού και πέρισυ αυτόν ψηφίσαμε.» Τι κι αν τα έχει κάνει σκατά στη διακυβέρνηση, τι κι αν έχει κατακλέψει τον κόσμο, τι κι αν δεν έχεις να φας… «Αφού πάντα αυτό κάνουμε!» Γι’ αυτό πάμε κατά διαόλου. Γι’ αυτό μετά από 30 χρόνια πάλι οι ίδιες οικογένειες κυβερνούν…

Υ.Γ. Ειδική μνεία αξίζει στον ένα και μοναδικό τύπο που ήρθε να ψηφίσει και ο γραμματέας τον βρήκε διεγραμμένο απο τους καταλόγους. Αφού ενημέρωσε την δικαστικό, ακολούθησε ο εξής διάλογος:
(Δικαστικός) Κύριε, εσείς δεν ψηφίζετε εδώ. Αφού έχετε κάνει αίτηση να ψηφίσετε σαν ετεροδημότης στην Ρόδο. (;;;)
(Ψηφοφόρος) Το ξέρω, αλλά τελικά ήρθα για 3ήμερο και είπα να περάσω μπας και με δεχτείτε… (!!!)
Μπράβο μάστορα! Εσύ μας κυβερνάς…

Αναρτήθηκε στις Σιχτίρια, Σοβαρά. 8 Σχόλια »

Clubbing… my ass!

Προχτές το Σάββατο το βράδυ βγήκαμε με μεγάλη παρέα σε κλαμπ για να γιορτάσουμε τα γενέθλια της αδερφής μου. Δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε μεγάλα κλαμπ, αφενός γιατί με ζαλίζουν τα πολλά μπίτια (μάλλον γέρασα) και αφετέρου γιατί με ενοχλεί το στριμωξίδι (αυτό με ενοχλούσε πάντα). Γενέθλια όμως, άρα έπρεπε να πάω. Και εδώ αρχίζει η περιπέτεια στον κόσμο των κλαμπ…

Σκηνή πρώτη, να κλείσουμε τραπέζι. Δέκα μέρες πρίν την γιορτή, για να προλάβουμε τρομάρα μας… Τηλέφωνο στο Güzel, που ήταν η πρώτη επιλογή της αδερφής μου, και ακολουθεί ο εξής σουρεαλιστικός διάλογος:
– Καλησπέρα, θα ήθελα να κλείσω ένα τραπέζι για το Σάββατο 24/1 για 20 άτομα, για γενέθλια.
– Ναι, εεεε, ξέρετε, εεεε,  το Σάββατο τα τραπέζια τα κλείνουμε στο μαγαζί… (η έμφαση στο μαγαζί)
– Δηλαδή;
– Εεεε, είστε πελάτες; (Όχι, είμαι το αφεντικό και παίρνω να δω αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου καραγκιόζο…)
– Τι εννοείτε;
– Είστε τακτικοί πελάτες, έρχεστε συχνά στο μαγαζί;
– Εχουμε ξανάρθει αρκετές φορές (η μικρή δηλαδή), αλλά δεν έχουμε κλείσει ποτέ τραπέζι στο δικό μας όνομα…
– Ε, να, ξέρετε, δεν γίνεται… Το Σάββατο κρατάμε τα τραπέζια για τους γνωστούς του ιδιοκτήτη! (Έτσι, στην ψύχρα! Ουτε καν ένα «συγγνώμη, έχουμε κλείσει») Άμα θέλετε ελάτε από δω και μπορεί να έχουμε καμιά ακύρωση. (Ναι, θα ρθούμε 20 άτομα και θα περιμένουμε σαν τους μαλάκες απ’ έξω μπας και πονάει ο κώλος κανενός φίλου του ιδιοκτήτη και δεν έρθει…)
– Ευχαριστούμε, γειά σας! (Μετάφραση: Άει σιχτίρ κι εσύ και το μαγαζί σου.)

Αλλαγή πλάνων, τηλέφωνο στο Villa Mercedes:
– Καλησπέρα, θα ήθελα να κλείσω ένα τραπέζι για το Σάββατο 24/1 για 20 άτομα, για γενέθλια.
– Βεβαίως! Θα μου δώσετε όνομα και τηλέφωνο;
– Τεμπελοσκυλίδου, 69ΧΧΧΧΧΧΧΧ. Να σας ρωτήσω, επειδή πρόκειται για γενέθλια, μπορούμε να φέρουμε τούρτα…;
– Βεβαίως και να φέρετε! Θα μας πείτε πότε να την φέρουμε στο τραπέζι να σβήσετε τα κεράκια και μετά θα σας την σερβίρουμε εμείς σε πιατάκια. Θα σας τηλεφωνήσουμε μέσα στην βδομάδα για επιβεβαίωση. Θα σας παρακαλούσα όμως στο τραπέζι να υπάρχει μια ισορροπία αντρών-γυναικών… (Γιατί; Θα παίξουμε το Χρυσό Κουφέτο;)
– Καλώς. Ευχαριστούμε…
– Εμείς ευχαριστούμε!
Ευγενικότατη η κοπελίτσα, καλή πρώτη εντύπωση, η μέρα με τη νύχτα με τον βλάχαρο στο άλλο μαγαζί. Πού να ξέραμε όμως…

Σκηνή δεύτερη, άφιξη της αδερφής μου στο κλαμπ για να κρατήσει το τραπέζι, Σάββατο, 23:30 περίπου…
Στην πόρτα:
– Καλησπέρα, έχουμε κλείσει τραπέζι στο όνομα Τεμπελοσκυλίδου…
– (Κοιτάει τα τεφτέρια…) Παρακαλώ, περάστε.
Στην είσοδο του μαγαζιού, εκεί που κόβουν εισιτήρια:
– Καλησπέρα, έχουμε κλείσει τραπέζι στο όνομα Τεμπελοσκυλίδου…
– (Κοιτάει τα τεφτέρια…) Α, ναι, για 20 άτομα, ε; Θα είστε 10 αγόρια – 10 κορίτσια; (Πω ρε άγχος μην μείνει κανένας αζευγάρωτος…)
– Θα είμαστε. (Λέμε τώρα…)
– Παρακαλώ ακολουθήστε με.
(Είσοδος στο κυρίως μαγαζί, περπάτημα στον χώρο των τραπεζιών…)
– Ορίστε το τραπέζι σας!
Ένα και μοναδικό τραπεζάκι, με δύο πολυθρόνες και ένα σκαμπώ. Τρία συνολικά καθίσματα για 20 άτομα!!! Φρίκη!!!
– Ποιο; Αυτό; Εμείς κλείσαμε για 20!!!
– Εγώ αυτό έχω στα χαρτιά μου. Μισό λεπτό να φωνάξω τον μαίτρ…
Έρχεται ο μαίτρ.
– Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;
– Βεβαίως, κλείσαμε για 20 και μας δώσατε για 3, κάποιο λάθος θα έχει γίνει…
– Κανένα λάθος, το Σαββατο δεν κλεινουμε για πάνω από 6 άτομα στο ίδιο όνομα! (Προφανώς ένα τραπεζάκι, δύο πολυθρόνες και ένα σκαμπώ χωράνε έξι άτομα. Ένας στο σκαμπώ, δύο στις πολυθρόνες με άλλους δύο αγκαλιά και ο έκτος να χορεύει πάνω στο τραπέζι φαντάζομαι…)
– Και γιατί δεν μας το είπατε όταν κλείσαμε, να ξέρουμε τι να κάνουμε; Πώς θα χωρέσουμε 20 άτομα εδω πέρα; (Γαμώ το κεφάλι σου, γελοίε, που η μπανιέρα σπίτι μου έχει περισσότερο χώρο απ’ όσο μας δώσατε!)
– Γι΄αυτό σας βάλαμε στο ακριανό τραπέζι, για να μπορείτε να απλωθείτε και προς το μπαρ! (Α, πέστο έτσι. Ευχαριστούμε πολυ τρισμέγιστε μαίτρ που μας σκεφτήκατε.)

Σκηνή τρίτη, άφιξη εμού και της κοπέλας μου στο κλαμπ.
Πόρτα:
– Καλησπέρα, είμαστε για το τραπέζι Τεμπελοσκυλίδου…
– (Κοιτάει τεφτέρι.) Περιμένετε παρακαλώ!
Έρχονται άλλοι, δίνουν ονόματα τραπεζιών, περνάνε, περνάνε και δυο-τρεις παρέες για το μπαρ, εμείς περιμένουμε. Βγαίνει ο ανώτερος πορτιέρης, και αυτός που είχε το τεφτέρι γυρνάει συνωμοτικά, να μην τον ακούσουμε:
– Τα παιδιά είναι για τραπέζι, να τα αφήσω;
– Φυσικά να τα αφήσεις…
Τώρα τι δεν του ‘κατσε καλά του πρώτου μαλάκα, θα σας γελάσω. Χάλια πάντως δεν ήμασταν. Πιο χάλια από αυτόν τουλάχιστον. Εγώ αν είχα μαγαζί αυτόν δεν θα τον άφηνα να μπεί, τρέντι-ξετρέντι, με κουστούμι, αθλητικά, την γραβάτα λυμένη και δυο κουμπιά απ’ το πουκάμισο ανοιχτά… Εκτός άμα ήταν έξω από την προηγούμενη το παιδί και δεν είχε πάει σπίτι του.

Σκηνή τέταρτη και τελευταία. Μαζευτήκαμε, ήπιαμε τα ποτάκια μας (τα οποία ήταν και άθλια, όλοι την επόμενη μέρα είχαν πονοκέφαλο), η μουσική υποφερτή, και έρχεται η ώρα για την τούρτα. Την είχε παραδώσει η αδερφή μου όταν ήρθε, μαζί με κεράκια και τις άλλες τις παπαρίτσες που βάζουν πάνω στις τούρτες και βγάζουν σπίθες και δεν ξέρω πώς τις λένε, και της είχαν πει να ειδοποιήσει πότε να την βγάλουνε. Λέει λοιπόν στον γκαρσόνο να την φέρει. Περνάει κάνα τέταρτο, πουθενά η τούρτα. Έρχεται ο γκαρσόνος και ρωτάει «Σκέτη την φέρατε, χωρίς κεράκια;». Πάει η αδερφή μου μέσα στην κουζίνα, τι να δει… Πουθενά τα κεράκια και τα άλλα μαντζαφλάρια, η τούρτα στο κουτί της σχεδον διαλυμένη, τα κερασάκια να έχουν πέσει στο κουτί, λες και παίζαν πιάσε-πέτα τα γκαρσόνια. Στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού η μικρή, να κατεβάζει καντήλια, μου χαλάσατε τα γενέθλια κλπ, τελικά φέραν την τούρτα με ένα κεράκι που κάπου ξεθάψαν οι του μαγαζιού, την έσβησε, την φάγαμε και φύγαμε. Και δεν θα μας ξαναδούν τα λαμόγια.

Αυτά! Τίποτε άλλο. Απαίσια συμπεριφορά σε κάποιον που ξέρεις ότι θα σου κάνει μεγάλο λογαριασμο (20 άτομα = τουλάχιστον 4 μπουκάλια + σφηνάκια/σέικερ/κανάτες = 500+ ευρώ). Ούτε μια συγγνώμη, ούτε ένα κέρασμα για συγγνώμη, ούτε κάν ένα φιστίκι με τα μπουκάλια (και να φέρναν που θα το βάζαμε, αφού σε ένα τραπεζάκι υπήρχαν 20 ποτήρια, μπουκάλια, κοκακόλες, νερά, κλπ, κλπ). Άντε στο διάολο όλοι τους λοιπόν, ας τα παίρνουν από τα πρόβατα που τους αρέσει να τους συμπεριφέρονται έτσι. Από μένα δεν θα τα ξαναπάρουν πάντως! Και τουλάχιστον κι ένας να διαβάσει αυτά και να αποφασίσει να μην πάει στα μαγαζιά αυτά, εγώ χαρούμενος θα ‘μαι που τους στέρησα έστω κι ένα 10ευρο. Άει σιχτίρ είπα; Δεν είπα… Άει σιχτίρ λοιπόν!

Αναρτήθηκε στις Σιχτίρια. 4 Σχόλια »

Κοινωνικός τουρισμός…

Είπαμε να πάμε ένα τριήμερο μια εκδρομούλα, να ξεφύγουμε από την Αθήνα λίγο πριν (ή λίγο μετά) τις γιορτές, ώστε να μην πέσουμε και στον πολύ κόσμο. Προορισμός το Καρπενήσι. Να σημειώσω ότι έχουμε δελτία κοινωνικού τουρισμού (ΚΤ από δω και κάτω) για το 2007, τα οποία λήγουν στις 8/1/2008, οπότε ήταν η τελευταία ευκαιρία να τα χρησιμοποιήσουμε. Τα δελτία είναι για διαμονή 7 ημερών, σε επιλεγμένα ξενοδοχεία ανά την Ελλάδα, με ένα ελάχιστο αντίτιμο κατ’ άτομο (1-5 € για τη χειμερινή περίοδο, λίγο παραπάνω για το καλοκαίρι) το οποίο εξαρτάται από την κατηγορία του ξενοδοχέιου, το αν περιλαμβάνεται πρωινό/βραδυνό, κλπ.

Στο νομό Ευρυτανίας λοιπόν τα ξενοδοχεία που συμμετέχουν στο πρόγραμμα ΚΤ είναι 4. Το ένα βρίσκεται στη Γρανίτσα, πάνω στα βουνά, 80 χλμ από το Καρπενήσι, οπότε αποκλείστηκε εύκολα. Από τα 3 εναπομείναντα που βρίσκονται στην πόλη και στα περίχωρα, το ένα δεν είχε διαθέσιμα δωμάτια για κανένα από τα δύο υποψήφια τριήμερα, οπότε πάει κι αυτο…

Τηλέφωνο πρώτο: Ξενοδοχείο «Ελβετία», Καρπενήσι, τηλ. 2237022465, 70+ κλινών.
– Καλημέρα, έχετε δίκλινα για τις 7-8-9/12;
– Βεβαίως.
– Ξέρετε, έχουμε κάτι δελτία ΚΤ…
– Α! Δεν δίνουμε με ΚΤ τα Σαβαβτοκύριακα. (Μπαρδόν; Τι θέλει να πει ο ποιητής;)
– Μα… δεν είναι γραμμένο στον κατάλογο κάτι τέτοιο. Δεν μπορούμε με τον ΚΤ να ρθούμε όποτε θέλουμε;
– Δεν δίνουμε τα Σαββατοκύριακα. Μας συμφέρει να τα κρατάμε μήπως και τα δώσουμε ακριβότερα. Να ρθείτε μεσοβδόμαδα… (Άμα ρθω μεσοβδόμαδα και στο κάψω το ρημάδι, να δω τι θα πεις, αρχιμαλάκα, που ως κλασικός λαμόγιος Έλληνας θες να τ’ αρπάξεις από παντού. Αμα δεν σε συμφέρει, κωλόγερε, να μην μπεις στο πρόγραμμα του ΚΤ.)

Τουλάχιστον ο τύπος ήταν ειλικρινής. Απατεώνας μεν, ειλικρινής δε. Δεν χρειάζεται πιστεύω να αναφέρω ότι αυτό που έκανε είναι πέρα για πέρα παράτυπο.

Τηλέφωνο δεύτερο: Ξενοδοχείο «Lecadin», 1 χλμ έξω από το Καρπενήσι, τηλ. 2237022131, 190+ κλινών.
– Καλημέρα σας, έχετε δίκλινα για 7-8-9/12;
– Δυστυχώς όχι, λυπάμαι. (ευγενικότατα, σε πελάτες μιλάει)
– Για μετά τις γιορτές, 4-5-6/1;
– Έχουμε, βεβαίως.
– Ξέρετε, έχουμε κάτι δελτία ΚΤ…
– Ναι, ε; (αλλαγή ύφους σε ύφος «ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε πληβείε που θες να ρθείς στο ξενοδοχείο μας με ΚΤ;») Κοιτάχτε, εμείς έχουμε ήδη κλείσει το ποσοστό που μας αναλογεί για τον ΚΤ, οπότε δεν μπορούμε να σας κλείσουμε…
– Αλήθεια; Δεν ήξερα ότι γίνεται έτσι. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, κάποιο άλλο τριήμερο ίσως; (Δεν ήξερα ότι υπάρχει αυτό το ποσοστό, μετά το είδα στο ίντερνετ, βλ. παρακάτω.)
– Μπορείτε να ρθείτε, αλλά θα πληρώσετε κανονικά. (Μήπως θα μας βάλετε να σπάμε και πέτρες, που έχουμε το θράσος να ζητήσουμε να μείνουμε στο ξενοδοχείο σας; Άι σιχτίρ, βλαχογκόμενα.)
– Μα έχουμε τα δελτία, και λήγουν στις 8/1 αν δεν τα χρησιμοποιήσουμε μέχρι τότε.
– Ας λήξουν… (μετάφραση: «Αφού είστε τόσο φτωχοί και βασίζεστε στον ΚΤ για να πάτε διακοπές, δεν αξίζετε να συνομιλώ μαζί σας και σας γράφω στην αρχοντική μου καραπουτσακλάρα.»)

(Παρένθεση: Στο site του Οργανισμού Εργατικής Εστίας για τον κοινωνικό τουρισμό αναφέρει τα εξής: «Τα καταλύματα με δυναμικότητα μέχρι 100 κλινών υποχρεούνται να διαθέτουν τουλάχιστον το 30% αυτών, ενώ αντίστοιχα με δυναμικότητα άνω των 100 κλινών να διαθέτουν το 40% αυτών σε κοινωνικούς τουρίστες, βάσει της σύμβασης που έχουν υπογράψει με τον Οργανισμό, κατά την διάρκεια του καλοκαιριού και των εορτών«. Κλείνει η παρένθεση.)
Πέρα από την αγένεια της υπαλλήλου, εγώ πολύ αμφιβάλλω ότι το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έχει κλείσει για το τριήμερο 4-5-6/1 (που θεωρείται περίοδος γιορτών) παραπάνω από 76 κρεβάτια (πες περίπου 25-30 δωμάτια δίκλινα και τρίκλινα) σε κατόχους δελτίων ΚΤ. Εσείς ξέρετε πολλούς να χρησιμοποιούν τα δελτία αυτά για χειμερινές διακοπές; Εγώ όχι. Επίσης, αν το ποσοστό αναφέρεται στο σύνολο της χρονιάς – όπως άφησε να εννοηθεί η υπάλληλος – πάλι αμφιβάλλω ότι σε όλη τη χρονιά το 40% των «κρεβατοημερών» (δηλαδή 190 κρεβάτια επί 365 μέρες επί 40%) έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί στο ξενοδοχείο αυτό, δεδομένου ότι το Καρπενήσι δεν είναι και από τους πρώτους καλοκαιρινούς προορισμούς.

Κάπως έτσι λοιπόν πέταξε το όνειρο του Καρπενησίου, και μάλλον και του τριημέρου γενικότερα… 😦
(Που να μην πατήσει ψυχή στα κωλοξενοδοχεία τους όλες τις γιορτές, να χιονίσει σε όλη την Ελλάδα εκτός από το Καρπενήσι και να φεύγουν τρέχοντας όσοι πάνε, και άλλες κατάρες…)

Υ.Γ. Φυσικά εκτός από το κράξιμο στο παρόν μπλογκ (που δεν το διαβάζει και κανένας) θα προχωρήσω και σε επίσημες καταγγελίες στον ΟΕΕ και σε άλλα sites…

Αναρτήθηκε στις Σιχτίρια. 2 Σχόλια »