Χόμπι μου ο βιασμός

Όχι δικό μου βέβαια, αλλά του πρωταγωνιστή της ομώνυμης ταινίας που είδαμε χτες. «Χόμπι μου ο βιασμός» λοιπόν, παραγωγή του 1986, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Δημήτρη Βογιατζή, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και κάποιους όχι-και-τόσο-γνωστούς, από τους οποίους θυμάμαι μόνο τον ηθοποιό/τραγουδιστή Γιάννη Πολύταρχο (και όχι Πλούταρχο, όπως εκ παραδρομής διαβάσαμε στους τίτλους αρχής). Πρόκειται για μια κοινωνική ταινία που μας δείχνει τη δράση ενός βιαστή και τα αποτελέσματά της, τόσο στα θύματά του όσο και στον ίδιο.

Πιο αναλυτικά (αν και συμβουλεύω να παραλείψετε την επόμενη παράγραφο και να δείτε την ταινία): Ο Χάρης Σταυρόπουλος (Βογιατζής) είναι ο ήρωας της ταινίας, ένας μεσήλικας κλεπτομανής και βιαστής. Αρχικά παρασύρει μια νοσοκόμα, την Στάσα, με το πρόσχημα ότι θέλει αποκλειστική για την ετοιμοθάνατη μητέρα του, και την βιάζει μέσα στο αυτοκίνητό του σε μια ερημιά. Δεύτερο θύμα του το φωτομοντέλο Τερέζα, την οποία βιάζει μέσα στο σπίτι της, αφού πρώτα έχει πηδήξει από την ταράτσα στο μπαλκόνι της, την έχει πάρει μάτι να χαμουρεύεται με τον τραγουδιστή γκόμενό της Νίκο (Πολύταρχος) και τους έχει επιτεθεί ρίχνοντάς τον αναίσθητο (βλ. το 4 εδώ). Ακολουθεί μια κοπέλα (ψιλοανήλικη) στο τραίνο Αθήνα-Χαλκίδα, μια άλλη μέσα στο ασανσέρ της πολυκατοικίας της και μια φοιτήτρια από το Αγρίνιο, που την ψαρεύει σε μια πλαζ και της υπόσχεται δουλειά στο «εργοστάσιό του» για να την βιάσει τελικά στο αυτοκίνητο σε μια ερημική παραλία. Ενδιάμεσα κλέβει κιλότες και πουκάμισα από μαγαζιά όταν δεν κοιτούν οι υπάλληλοι, και έχει διάφορα βίαια ξεσπάσματα/κρίσεις στα οποία γελάει παρανοϊκά, αναπολεί τους βιασμούς, βρίζει τις γυναίκες και κοκορεύεται ότι δεν θα τον συλλάβουν ποτέ. Α! Και γαμάει με ένα δονητή κάτι αφίσες με γυμνές γκόμενες που έχει κρεμασμένες σπίτι του πριν τις ξεσκίσει με ένα στιλέτο (!!!).
Κάποια στιγμή συναντάει τυχαία την Τερέζα, η οποία τον αναγνωρίζει αλλά δεν θέλει να τον καταδώσει γιατί του ομολογεί ότι τον έχει ερωτευτεί από τότε που την βίασε και έχει χωρίσει με τον Νίκο. Ξανακάνουν σεξ και αποφασίζουν να γίνουν ζευγάρι, με την Τερέζα να υπόσχεται ότι θα βοηθήσει τον Χάρη να κόψει τις κλοπές και τους βιασμούς. Ο Χάρης βγαίνει το βράδυ έξω για μια τελευταία διάρρηξη αλλά για κακή του τύχη τον συλλαμβάνει η αστυνομία. Μετά από εξαντλητική ανάκριση και πολύ ξύλο από τους μπάτσους, ομολογεί τα εγκλήματά του πριν αυτοκτονήσει πηδώντας από το μπαλκόνι του τμήματος.

Απίστευτη ταινία, η ερμηνεία του Βογιατζή δεν συγκρίνεται με οτιδήποτε άλλο cult έχουμε δει μέχρι τώρα. Ώρες-ώρες από το τρέμουλο που βγάζει ο ψυχικός πόνος του ήρωα νομίζεις ότι έχει Πάρκινσον ή επιληψία… Τα highlights σύμφωνα με την πολυπληθή παρέα ήταν:

  1. Ο πρώτος βιασμός (της Στάσας) κατά τον οποίο ο Χάρης μέσα σε 1 λεπτό την φωνάζει 9 φορές «Βρώμα!» (ναι, τις μετρήσαμε) και φεύγοντας σπινιάρει με το φιατάκι του στον χωματόδρομο, αφήνοντάς την μες στη σκόνη, σε σημείο που να μη φαίνεται τίποτα.
  2. Η άνεση με την οποία η Τερέζα ξεπέρασε τον βιασμό της (μετά είπε ότι ερωτεύτηκε τον βιαστή και καταλάβαμε). Εμείς την βλέπαμε μετά τον βιασμό να βγαίνει με τον γκόμενο και την παρέα της, να χορεύει τσιφτετέλια στα μπουζούκια και να λέει: «Εντάξει, συμβαίνουν αυτά…»
  3. Οι σκηνές σεξ γενικότερα, κατά τις οποίες ο πρωταγωνιστής δεν γδύνεται ποτέ και τρίβει την επίμαχη περοχή του πάνω στα μπούτια των συμπρωταγωνιστριών του (αντί ανάμεσα :-)).
  4. Η γενικότερη low budget παραγωγή, με τον καμεραμάν να ρίχνει σκιά στους ηθοποιούς και να φαίνεται στους καθρέφτες, και τον ήχο από τα αυτοκήνητα που περνάνε ή την βαβούρα της πλαζ να ακούγονται δυνατότερα από τους διαλόγους. Επίσης ενδεικτική της προσεγμένης παραγωγής η αρχική σεκάνς στης ταινίας: ο ήρωας φεύγει από το γραφείο του με κουστούμι και γραβάτα, πέφτουν οι τίτλοι αρχής και κατά τη διάρκειά τους οδηγάει μια μερσεντές φορώντας κοντομάνικο μπλουζάκι, και με το τέλος των τίτλων παρκάρει ένα φίατ και βγαίνει από μέσα με το κουστούμι και τη γραβάτα!
  5. Το μπάνιο που έκανε η Τερέζα. Σε 2 λεπτά έβρεξε, σαπόυνισε και ξέπλυνε την περιοχή από τα βυζιά μέχρι τον αφαλό της, και αυτό το ονομάζουμε «Έκανα ένα μπάνιο πριν το σεξ!». Συν ότι χρησιμοποίησε σφουγγάρι-«τούβλο», απ’ αυτά που πλένουν τα αυτοκίνητα…

Η ταινία ήταν ό, τι καλύτερο από ελληνικό cult έχουμε δει μέχρι σήμερα και ειλικρινά απορώ πως και δεν την είχαμε βρει μέχρι τώρα. Κατά τη γνώμη μου, δεν νοείται καλτόφιλος που να μην την έχει απολαύσει. Στο youtube βρήκα μόνο την τελευταία σκηνή της ταινίας.

Υ.Γ. Στους τίτλους αναφέρεται και μια ηθοποιός «Μαρία Τζομπανάκη», αλλά, όσο και αν προσέξαμε, δεν βρήκαμε κάποια που να μοιάζει με τη γνωστή ηθοποιό. Όποιος γνωρίζει αν πρόκειται περί συνωνυμίας ή αν όντως έπαιζε η Τζομπανάκη σ’ αυτό το αριστούργημα, παρακαλώ να μας ενημερώσει…

Αναρτήθηκε στις Καλλιτεχνικά. 6 Σχόλια »

Ένας χρόνος χαμένος (;)

Τώρα που πέρασε σχεδόν ένας μήνας που απολύθηκα από την Πολεμική Αεροπορία και βλέπω τα πράγματα από κάποια απόσταση, είπα να κάνω έναν απολογισμό αυτών που έζησα και να διαπιστώσω τι κέρδισα και τι έχασα. Υπηρέτησα τη θητεία μου στην ΠΑ από 12/2/08 εώς 12/2/09 (Α’ ’08 ΕΣΣΟ), ως Σμηνίτης ειδικότητας Διοικητικών Καθηκόντων και ικανότητας Ι3 Χωρίς Όπλο. Αν εξαιρέσουμε τον ενάμιση μήνα βασικής εκπαίδευσης στην 124 ΠΒΕ στην Τρίπολη, πέρασα την υπόλοιπη θητεία μου σε μεγάλη μονάδα (Πτέρυγα) «κοντά» στην Αθήνα (την οποία και δεν θέλω να κατονομάσω για ευνόητους λόγους). Να σημειώσω επίσης ότι λόγω σπουδών πήγα στρατό σε σχετικά μεγάλη ηλικία, γεγονός που σίγουρα παίζει το ρόλο του στο πώς θα περάσει κάποιος.

Τι κέρδισα από τη θητεία μου:

  • Φίλους, που ελπίζω να μη χαθούμε όσο περνάν τα χρόνια και ξεθωριάζουν οι μνήμες της θητείας.
  • Γνωριμίες με 2-3 αξιόλογους αξιωματικούς, που εξελίσσονται και σε επαγγελματικές συνεργασίες.
  • Γνώσεις πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου (και της δουλειάς μου), μιας και ήμουν τυχερός και τοποθετήθηκα σε σχετικό γραφείο στην μονάδα που υπηρέτησα.
  • Ανακάλυψα ότι η υπομονή μου έχει πολύ μεγαλύτερα όρια απ’ ό,τι νόμιζα, γιατί αλλιώς δεν θα αντιμετώπιζα την απύθμενη παράνοια που κυριαρχεί στο στρατό. Η ελεεινά δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία των περισσότερων αξιωματικών, η κουτοπονηριά «συναδέλφων» φαντάρων (ιδίως μικρών σε ηλικία επαρχιωτών) και πολλές περιπτώσεις υπερεθνικιστικών εξάρσεων (τόσο από στρετεύσιμους όσο και από μόνιμους) με έκαναν πολλές φορές να αναρωτιέμαι μήπως εγώ έχω το πρόβλημα που μου φαίνονται όλα αυτά περίεργα…

Τι έχασα στον ένα χρόνο:

  • Χρήματα! Για ένα χρόνο είχα όλα τα πάγια έξοδα (νοίκι, λογαριασμοί, κλπ) και καθόλου έσοδα. Συν τη βενζίνη για το πηγαινέλα στο στρατόπεδο…
  • Τον πρωινό μου ύπνο, μιας και το ξύπνημα από τις 5:30 για να είμαι στο στρατόπεδο στις 7:00 ήταν καθημερινό. Έφτασα στο σημείο να χαίρομαι όταν είχα υπηρεσία και κοιμόμουνα στο στρατόπεδο, γιατί κέρδιζα αυτή τη μιάμιση ώρα ύπνου… 🙂
  • Επαφές με φίλους/γνωστούς, γιατί ο ελεύθερος χρόνος ήταν λίγος. Ή θα έμενα στη μονάδα για υπηρεσία, ή θα ήμουν τόσο πτώμα από την κούραση της μέρας που δεν μπορούσα να βγω ούτε για έναν καφέ. Τώρα τρέχω να προλάβω να ξαναδώ τους πάντες και να μάθω νέα τους. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι γύρισα σε άλλο κόσμο, τόσα πράγματα που έχουν αλλάξει…

Τελικά ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Αν εξαιρέσουμε το οικονομικό (γιατί έφαγα ό,τι είχα βάλει στην άκρη τα προηγούμενα 2 χρόνια), δεν μπορώ να πω ότι βγήκα ζημιωμένος από τη θητεία μου. Οι επαφές αναπληρώνονται, ο ύπνος επανήλθε ήδη στο προηγούμενο πρόγραμμα και οι γνωριμίες που έκανα ελπίζω να κρατήσουν για πάντα…
(Ανάλογα με τις ορέξεις, θα ακολουθήσουν κι άλλα ποστ για την ΠΑ.)

Αναρτήθηκε στις Στρατός. 4 Σχόλια »