Κοινωνικός τουρισμός…

Είπαμε να πάμε ένα τριήμερο μια εκδρομούλα, να ξεφύγουμε από την Αθήνα λίγο πριν (ή λίγο μετά) τις γιορτές, ώστε να μην πέσουμε και στον πολύ κόσμο. Προορισμός το Καρπενήσι. Να σημειώσω ότι έχουμε δελτία κοινωνικού τουρισμού (ΚΤ από δω και κάτω) για το 2007, τα οποία λήγουν στις 8/1/2008, οπότε ήταν η τελευταία ευκαιρία να τα χρησιμοποιήσουμε. Τα δελτία είναι για διαμονή 7 ημερών, σε επιλεγμένα ξενοδοχεία ανά την Ελλάδα, με ένα ελάχιστο αντίτιμο κατ’ άτομο (1-5 € για τη χειμερινή περίοδο, λίγο παραπάνω για το καλοκαίρι) το οποίο εξαρτάται από την κατηγορία του ξενοδοχέιου, το αν περιλαμβάνεται πρωινό/βραδυνό, κλπ.

Στο νομό Ευρυτανίας λοιπόν τα ξενοδοχεία που συμμετέχουν στο πρόγραμμα ΚΤ είναι 4. Το ένα βρίσκεται στη Γρανίτσα, πάνω στα βουνά, 80 χλμ από το Καρπενήσι, οπότε αποκλείστηκε εύκολα. Από τα 3 εναπομείναντα που βρίσκονται στην πόλη και στα περίχωρα, το ένα δεν είχε διαθέσιμα δωμάτια για κανένα από τα δύο υποψήφια τριήμερα, οπότε πάει κι αυτο…

Τηλέφωνο πρώτο: Ξενοδοχείο «Ελβετία», Καρπενήσι, τηλ. 2237022465, 70+ κλινών.
– Καλημέρα, έχετε δίκλινα για τις 7-8-9/12;
– Βεβαίως.
– Ξέρετε, έχουμε κάτι δελτία ΚΤ…
– Α! Δεν δίνουμε με ΚΤ τα Σαβαβτοκύριακα. (Μπαρδόν; Τι θέλει να πει ο ποιητής;)
– Μα… δεν είναι γραμμένο στον κατάλογο κάτι τέτοιο. Δεν μπορούμε με τον ΚΤ να ρθούμε όποτε θέλουμε;
– Δεν δίνουμε τα Σαββατοκύριακα. Μας συμφέρει να τα κρατάμε μήπως και τα δώσουμε ακριβότερα. Να ρθείτε μεσοβδόμαδα… (Άμα ρθω μεσοβδόμαδα και στο κάψω το ρημάδι, να δω τι θα πεις, αρχιμαλάκα, που ως κλασικός λαμόγιος Έλληνας θες να τ’ αρπάξεις από παντού. Αμα δεν σε συμφέρει, κωλόγερε, να μην μπεις στο πρόγραμμα του ΚΤ.)

Τουλάχιστον ο τύπος ήταν ειλικρινής. Απατεώνας μεν, ειλικρινής δε. Δεν χρειάζεται πιστεύω να αναφέρω ότι αυτό που έκανε είναι πέρα για πέρα παράτυπο.

Τηλέφωνο δεύτερο: Ξενοδοχείο «Lecadin», 1 χλμ έξω από το Καρπενήσι, τηλ. 2237022131, 190+ κλινών.
– Καλημέρα σας, έχετε δίκλινα για 7-8-9/12;
– Δυστυχώς όχι, λυπάμαι. (ευγενικότατα, σε πελάτες μιλάει)
– Για μετά τις γιορτές, 4-5-6/1;
– Έχουμε, βεβαίως.
– Ξέρετε, έχουμε κάτι δελτία ΚΤ…
– Ναι, ε; (αλλαγή ύφους σε ύφος «ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε πληβείε που θες να ρθείς στο ξενοδοχείο μας με ΚΤ;») Κοιτάχτε, εμείς έχουμε ήδη κλείσει το ποσοστό που μας αναλογεί για τον ΚΤ, οπότε δεν μπορούμε να σας κλείσουμε…
– Αλήθεια; Δεν ήξερα ότι γίνεται έτσι. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, κάποιο άλλο τριήμερο ίσως; (Δεν ήξερα ότι υπάρχει αυτό το ποσοστό, μετά το είδα στο ίντερνετ, βλ. παρακάτω.)
– Μπορείτε να ρθείτε, αλλά θα πληρώσετε κανονικά. (Μήπως θα μας βάλετε να σπάμε και πέτρες, που έχουμε το θράσος να ζητήσουμε να μείνουμε στο ξενοδοχείο σας; Άι σιχτίρ, βλαχογκόμενα.)
– Μα έχουμε τα δελτία, και λήγουν στις 8/1 αν δεν τα χρησιμοποιήσουμε μέχρι τότε.
– Ας λήξουν… (μετάφραση: «Αφού είστε τόσο φτωχοί και βασίζεστε στον ΚΤ για να πάτε διακοπές, δεν αξίζετε να συνομιλώ μαζί σας και σας γράφω στην αρχοντική μου καραπουτσακλάρα.»)

(Παρένθεση: Στο site του Οργανισμού Εργατικής Εστίας για τον κοινωνικό τουρισμό αναφέρει τα εξής: «Τα καταλύματα με δυναμικότητα μέχρι 100 κλινών υποχρεούνται να διαθέτουν τουλάχιστον το 30% αυτών, ενώ αντίστοιχα με δυναμικότητα άνω των 100 κλινών να διαθέτουν το 40% αυτών σε κοινωνικούς τουρίστες, βάσει της σύμβασης που έχουν υπογράψει με τον Οργανισμό, κατά την διάρκεια του καλοκαιριού και των εορτών«. Κλείνει η παρένθεση.)
Πέρα από την αγένεια της υπαλλήλου, εγώ πολύ αμφιβάλλω ότι το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έχει κλείσει για το τριήμερο 4-5-6/1 (που θεωρείται περίοδος γιορτών) παραπάνω από 76 κρεβάτια (πες περίπου 25-30 δωμάτια δίκλινα και τρίκλινα) σε κατόχους δελτίων ΚΤ. Εσείς ξέρετε πολλούς να χρησιμοποιούν τα δελτία αυτά για χειμερινές διακοπές; Εγώ όχι. Επίσης, αν το ποσοστό αναφέρεται στο σύνολο της χρονιάς – όπως άφησε να εννοηθεί η υπάλληλος – πάλι αμφιβάλλω ότι σε όλη τη χρονιά το 40% των «κρεβατοημερών» (δηλαδή 190 κρεβάτια επί 365 μέρες επί 40%) έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί στο ξενοδοχείο αυτό, δεδομένου ότι το Καρπενήσι δεν είναι και από τους πρώτους καλοκαιρινούς προορισμούς.

Κάπως έτσι λοιπόν πέταξε το όνειρο του Καρπενησίου, και μάλλον και του τριημέρου γενικότερα… 😦
(Που να μην πατήσει ψυχή στα κωλοξενοδοχεία τους όλες τις γιορτές, να χιονίσει σε όλη την Ελλάδα εκτός από το Καρπενήσι και να φεύγουν τρέχοντας όσοι πάνε, και άλλες κατάρες…)

Υ.Γ. Φυσικά εκτός από το κράξιμο στο παρόν μπλογκ (που δεν το διαβάζει και κανένας) θα προχωρήσω και σε επίσημες καταγγελίες στον ΟΕΕ και σε άλλα sites…

Αναρτήθηκε στις Σιχτίρια. 2 Σχόλια »

Τι ψάχνετε;

Το τεμπελόσκλυλο έκλεισε αισίως ένα μήνα και γι’ αυτο αποφάσισα να σχολιάσω το τι έψαχναν διάφοροι περιηγητές του ιστοχώρου (ελληνικά web surfers) (και πόσοι το έψαχναν) και κατέληξαν στο ταπεινό αυτό μπλόγκι. Πάμε λοιπόν…

tempeloskylo (13), τεμπελόσκυλο (3)
Εντάξει, λογικό είναι, δεν χρειάζονται και πολλά σχόλια. Το πολύ πολύ να έψαχνε κάποιος την γνωστή ομότιτλη ταινία με τον Παπαμιχαήλ…

boreout (6), υπερβολική δουλειά (1)
Κι αυτό δεν χρήζει σχολίων. Ελπίζω να ενημερώθηκαν οι συμ-πάσχοντες από αυτή την τρομερή ασθένεια. Αν μαζευτούμε πολλοί, μπορεί στο μέλλον να ιδρύσουμε και σύλλογο βαριεστημένων…

disco barbarella (6)
Η πιο κλασική ντίσκο της Αθήνας των 80s. Ώρες-ώρες θα ήθελα να ήμουν μεγαλύτερος ώστε να την είχα προλάβει. Λυπάμαι μόνο που όσοι την έψαξαν στο μπλογκ αυτό το μόνο που βρήκαν ήταν ένας γελοίος με ροζ κυλότα να τραγουδάει

ελληνικές τσόντες (15)
Αν ψάχνατε για κλασικά αριστουργήματα του ελληνικού ερωτικού κινηματογράφου (κάνα Γκουσγκούνη, κάνα Τέλη Σταλόνε, καμιά Τίνα Σπάθη) κάτι θα κάνουμε και για σας… Αν ψάχνατε για σοβαρές, μοντέρνες τσόντες με πρωταγωνίστριες ελληνίδες ηθοποιούς και μοντέλες, διαβάστε την παρακάτω κατηγορία…

ερασιτεχνική τσόντα (3), σκληρό σεξ (3)
Αυτοί κυριολεκτικά μείναν με το πουλί στο χέρι όταν κατέληξαν εδώ, και αντί για τσόντες είδαν τις βιντεοκριτικές ενός τεμπελόσκυλου… Απορώ τι άτομα (12χρονα ίσως;) περιμένουν να βρουν τσόντες χύμα ψάχνοντας π.χ. στο Google, και μάλιστα με ελληνικά και όχι κάτι του τύπου «hardcore amateur porn» ή έστω «transsexual nazi eskimoes donkey-fucking». Παιδιά, υπάρχουν και file-sharing προγράμματα, torrents, κλπ, όπου πραγματικά θα βρείτε περισσότερα και καλύτερα πράματα. Θα μεγαλώσετε και θα μάθετε..

ζωντανή τσόντα τώρα (1)
Αυτό αξίζει κατηγορία από μόνο του! Και ζωντανή, και τώρα αμέσως, χωρίς χρονοτριβές. Εντάξει ρε φίλε, θα γαμηθούμε τώρα αμέσως να μας πάρεις μάτι. Μήπως θες να φωνάξω και την παρέα να δεις παρτούζα;

ο στραγγαλιστής της συγγρού (1), φυλακές ανηλίκων (2), ελληνικές cult ταινίες (1), σάπια βίδα(!!!) (1), τραγουδιστής κορίτσι (2)
Παρακαλούνται όσοι κατέληξαν εδώ ψάχνοντας τα παραπάνω, να στείλουν ένα μέιλ να τους ενημερώνω για μελλοντικές προβολές. Έχουμε πολλά αριστουργήματα να δούμε ακόμα και χαίρομαι που υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω με τα ίδια βίτσια με μας…

Σταρ Ελλάς 1988 (1)
Εντελώς ενημερωτικά – αφού εμάς μας απασχόλησε ο θεσμός «Σταρ Βόρειος Ελλάς 1988» – η Σταρ Ελλάς 1988 ήταν η Τερέζα Λιάκου.

πουτάνες στη Συγγρού (1)
Τώρα αυτός εδώ τι περίμενε να βρει; Τη σελίδα από κάποιο «εργαζόμενο κορίτσι»; Μήπως περίμενε να βρει και τιμοκατάλογο; Τηλέφωνο ή online φόρμα για κράτηση; («Ναι, καλησπέρα σας, κρατήστε μου ένα μισάωρο την Τρίτη το βράδυ, 1:00-1:30 για ένα τσιμπουκάκι, Παπαρίδης λέγομαι, θα πληρώσω με πιστωτική, Vis(ιτ)a…») Αν πάντως κάποιος ξέρει τραβεστί στη Συγγρού που να έχει και site, ας το πει και θα το βάλω στα links μου. Promise…

Υπήρχαν ακόμα καμιά 10ρια λέξεις, από 1-2 αναζητήσεις η καθεμιά, αλλά ήταν αρκετά κοινότυπες. Αν μέχρι τα Χριστούγεννα έχουν μαζευτεί και άλλες παρανοϊκές αναζητήσεις, μπορεί να το καθιερώσω για κάθε μήνα…

Αναρτήθηκε στις Διάφορα. 1 Comment »

Φυλακές Ανηλίκων

Σάββατο βράδυ πάλι είδαμε ταινία, με το κλασικό πλέον βαρελίνι και απίστευτες ποσότητες φαγητού. Έτσι όπως το πάμε θα βάζουμε 5 κιλά τη βδομάδα από τις ταινίες και μόνο. Την επόμενη είπαμε θα την δούμε με γιαουρτάκια 0% και φρουτοχυμούς… (Αυτό το ποστ ήταν να γίνει χτες, αλλά ας όψεται η βιΒΟΔΙ και η κωλογραμμή της που από χτες το βράδυ δε λέει να συγχρονίσει για παραπάνω από 3 λεπτά.)

Στο θέμα μας τώρα, είδαμε τις «Φυλακές Ανηλίκων», κοινωνικό δράμα του ’82 με γνωστό κάστ (Θέμης Μάνεσης, Αρτέμης Μάτσας, Γιώργος Πετρόχειλος) και διάφορες ημι-άγνωστες δευτερορολίτικες φάτσες… (Ξέρετε, κάτι ηθοποιούς που τους βλέπεις και λες «Ρε πούστη μου, κάπου τον έχω ξαναδεί αυτόν!» αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθείς, γιατί ή έπαιζε σε 200 ταινίες από 3 λεπτά στην καθεμία και μπερδεύεσαι, ή έπαιζε σε μια άγνωστη ταινία που την είδες από σπόντα μια φορά και πλέον έχεις ξεχάσει την ύπαρξή της.)

Η ταινία μας περιγράφει τις περιπέτειες μια παρέας τεσσάρων αγοριών απροσδιορίστου ηλικίας, οι οποίοι όλο λεν για σχολεία, μαθήματα και αποβολές αλλά εμφανισιακά μοιάζουν 30 πατημένα. (Τώρα θα μου πείτε αν δεν παίρναν τα γράμματα, μπορεί να μείναν και 10 χρόνια στην ίδια τάξη..) Τα παιδιά λοιπόν (ο Θεός να τα κάνει) είναι απογοητευμένα από τις οικογένειές τους, αισθάνονται ότι κανείς δεν τα αγαπάει και δεν νοιάζεται για τα συναισθήματά τους και γενικότερα είναι μπουχτισμένα με την κοινωνία των «μεγάλων». Γι’ αυτό βρίσκουν διέξοδο στις μηχανές, τα γκάζια και τις κόντρες, απ’ όπου βγάζουν και κάνα ψιλό σε στοιχήματα. Επειδή η ανάγκη για ρευστό είναι μεγάλη (οι μηχανές κοστίζουν, οι κοκακόλες στη ντίσκο επίσης – αλήθεια, κοκακόλες λέγαν ότι πίνουν), αναζητούν άλλους τρόπους να βγάλουν κάνα φράγκο. Μετά την αποτυχία του ωραίου της παρέας να κάνει το ζιγκολό και την ταπείνωση από μια άλλη παρέα με μηχανές, αποφασίζουν να το γυρίσουν στη «βούτα». Το σχέδιο πάει καλά, κλέβουν μια τσάντα με λεφτά από ένα γέρο, αλλά την ώρα που πάνε να το σκάσουν τους την πέφτει η αντίπαλη μηχανο-συμμορία, γίνεται της καριόλας, πλακώνουν οι μπάτσοι και οι ήρωες καταλήγουν στις φυλακές ανηλίκων. Εκεί μέσα τώρα έρχονται αντιμέτωποι με τον νταή του θαλάμου, με τον βίαιο δεσμοφύλακα (τον «Θεό» της φυλακής), την απομόνωση και τον ομοφυλόφιλο αρχιφύλακα… Στο τέλος, συνειδητοποιούν ότι η φυλακή δεν συμμορφώνει αλλά αντίθετα πορώνει περισσότερο τον κατάδικο και μετατρέπει τους απλούς νεαρούς παραβάτες σε έτοιμους εγκληματίες καριέρας… (που είναι και το ηθικό δίδαγμα της ταινίας.)

Σχόλια:

  1. Πρέπει να είσαι πολλά κιλά μαλάκας για να πας να κάνεις το ζιγκολό και μην καταλάβεις ότι η «πελάτισσα» είναι πουτάνα, και να βρίσκεσαι στο τέλος να χρωστάς κι από πάνω… (By the way, 3 χιλιαρικάκια η ταρίφα στην Αθήνα το ’82, και σε κυριλέ πουτάνα, όχι στο δρόμο.)
  2. Η φυλακή (Κορυδαλλός παρακαλώ) είναι σαν κατασκήνωση. Πλήρης ελευθερία μέσα στο θάλαμο, κιθάρες, γουόκμαν, στιλέτα, μαύρο, άσπρη, ό,τι τραβάει η όρεξή σου.
  3. Ο αρχιφύλαξ ήταν εντελώς κραγμένη. Κραγμένη, όχι αστεία… Και κάτι «ορίστε μας» από δω με το χέρι στη μέση, κάτι «τι ωραίο αγόρι που είσαι» από κει και να σπάει ο καρπός. Απορώ με τον σεναριογράφο που έκανε αρχιφύλακα την καμπαρετζού!
  4. Κατά τα άλλα υπάρχουν τα γνωστά κλισέ μιας ταινίας των 80’s με μηχανόβιους: ντίσκο, κόντρες, συμμορίες, πλακωμοί, ξύλο, να κλέβεις τη γκόμενα του αντίπαλου, κλπ…
  5. Μουσική: Γιώργος Κατσαρός. Αλλά πρέπει να βαριόταν λίγο, γιατί σε όλη την ταινία ένα τραγούδι ακούγεται συνέχεια. «Μου είπαν είσαι σάπια βίδα…»

Σε γενικές γραμμές καλά ήταν, δεν μας συγκλόνισε όμως. Είδαμε και λίγο την Καρέζη με τον Αλεξανδράκη και την Πάστα-Φλώρα που είχε η τηλεόραση πριν (αθάνατη ταινία), είδαμε και κάτι trailers από ελληνικές τσόντες εποχής μετά (με τη θεϊκή ατάκα – μεγάλη αλήθεια: «Απ’ το νερό πνιγήκανε πολλές, καμιά ποτέ απ’ τις ψωλές!»), είδαμε και σκυλο-βιντεοκλίπ… Έγινε και σπίτι μου η μάζωξη οπότε δεν είχα να κάνω δρόμο μετά. 🙂 Γενικά ωραία βραδιά…

Σκηνές πολλές εδώ.

Αναρτήθηκε στις Καλλιτεχνικά. Leave a Comment »

Η αρρώστια του τεμπέλη

Τελικά δεν είμαι τεμπέλης όπως νόμιζα… Είμαι άρρωστος! Ναι γιατρέ μου, δυο τύποι από τη Γερμανία υποστηρίζουν ότι η απίστευτη βαρεμάρα που νιώθουν στη δουλειά τους εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο (ανάμεσά τους κι εγώ) είναι επιδημία.

Οι Philippe Rothlin και Peter Werder υποστηρίζουν (κι εδώ για γερμανόφωνους) ότι το 15% περίπου των υπαλλήλων γραφείου βαριέται στα όρια της κατάθλιψης. Ονομάζουν δε την καινούρια αυτή «ασθένεια» boreout (κατ’ αναλογία με το burnout, το «κάψιμο» από την υπερβολική δουλειά). Κύρια αιτία, λένε, για να νιώθει έτσι ένας εργαζόμενος είναι το ότι οι εργασίες που του ανατίθενται είναι μονότονες, μη δημιουργικές και δεν αξιοποιούν πλήρως τα προσόντα του.

Οι «πάσχοντες» εφευρίσκουν τρόπους για να δείχνουν ότι δουλεύουν εντατικά (για να μην τους πουν και τεμπέληδες) , για να ξεφύγουν από τις βαρετές εργασίες ή απλά για να γεμίσουν τον πολύ ελεύθερο χρόνο που τους απομένει. Για παράδειγμα, καθυστερούν ηθελημένα να κάνουν αυτά που τους ανατέθηκαν, προσπαθούν να φορτώσουν τα βαρετά πράγματα σε κάποιον συνάδελφο, βγαίνουν για τσιγάρο κάθε τρίλεπτο, γράφουν σε blog (καλή ώρα) και άλλα ευφάνταστα… (Παρένθεση: δυο συνάδελφοι έχουν αρχίσει να φωνάζουν ο ένας στον άλλο «- Το ‘φτιαξες το bug που σου είπα; – Το ‘φτιαξα, κοίταξέ το κι εσύ!» κάθε μισάωρο ώστε να δείχνουν απασχολημένοι.)

Διαπιστώστε κι εσείς αν υποφέρετε από boreout. Απαντήστε με ναι ή όχι στα επόμενα:

  1. Ασχολείστε με προσωπικά σας ζητήματα όσο βρίσκεστε στη δουλειά; (π.χ. κάνετε online αγορές, πληρώνετε λογαριασμούς, κλπ)
  2. Αισθάνεστε ότι η εργασία σας δεν αποτελεί πλέον «πρόκληση» για εσάς;
  3. Προσποιείστε συχνά ότι πνίγεστε στη δουλειά;
  4. Είστε κουρασμένοι και αδιάφοροι όταν επιστρέφετε σπίτι, ακόμα κι αν δεν νιώσατε καθόλου πίεση στο γραφείο;
  5. Είστε δυστυχισμένοι με την εργασία σας;
  6. Θεωρείτε ότι το αποτέλεσμα της δουλειάς σας δεν έχει ουσία;
  7. Θα μπορούσατε να τελειώνετε τις εργασίες που σας έχουν ανατεθεί σε λιγότερο χρόνο απ’ όσο σας παίρνει τώρα;
  8. Φοβάστε να αλλάξετε δουλειά μήπως και μειωθεί ο μισθός σας;
  9. Στέλνετε προσωπικά (δηλαδή όχι σχετικά με εργασία) e-mail ή μηνύματα στους συναδέλφους σας στο γραφείο;
  10. Το αντικέιμενο της εργασίας σας σας αφήνει λίγο έως πολύ αδιάφορους;

Αν απαντήσατε ναι σε παραπάνω από 4 ερωτήσεις, βαδίζετε με σταθερά βήματα προς το boreout. Εγώ έχω 6 ναι στάνταρ, και δυο-τρία που το σκέφτομαι…

Αναρτήθηκε στις Εργασιακά. 4 Σχόλια »

Ο στραγγαλιστής της Συγγρού

Πρωτοφανή πράματα: δεύτερη κινηματογραφική βραδιά σε μία εβδομάδα! Αντί για πίτσες σουβλάκια, το κοινό με μία απουσία, ένα καινούργιο βαρελίνι μπύρα (ναι, πίνουμε ένα με κάθε ταινία) και το αριστούργημα «Ο στραγγαλιστής της Συγγρού».

Ταινία άγνωστης χρονιάς (στο ίντερνετ βλέπω ’89-’90, εμείς υποθέσαμε από τις λεπτομέρειες κατά την προβολή ότι είναι του ’92-’94), ένα αστυνομικό/κοινωνικό δράμα με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο και αδικοχαμένο Απόστολο Σουγκλάκο, και λιγότερο γνωστούς – για να μην πω παντελώς άγνωστους – συμπρωταγωνιστές…

Πάμε για την υπόθεση τώρα: Ο Άγγελος (Σουγκλάκος) είναι ένας νέος που κατασκευάζει και πουλάει κούκλες βιτρίνας, πολύ καλός στη δουλειά του. Μετά το θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας την ώρα του σέξ, ο συνετριμμένος Άγγελος φτιάχνει μια κούκλα που της μοιάζει και της συμπεριφέρεται σαν ζωντανή. Η παράνοιά του επιδεινώνεται και αρχίζει να στραγγαλίζει αθώες γυναίκες και ύστερα να φτιάχνει κούκλες πιστά αντίγραφα των θυμάτων του. Διαδοχικά, σκοτώνει μία φοιτήτρια με την οποία τα είχε, μία ταξιτζού που δεν τον πήγαινε στη Συγγρού να ψωνίσει τραβέλια, μία πουτάνα (και ως παράπλευρη απώλεια έναν πελάτη της που ήταν μάρτυρας στο φόνο της) και μία διακοσμήτρια, επίσης γκόμενά του. Στο αποκορύφωμα, ο Άγγελος ντύνεται γυναίκα, κατεβαίνει στη Συγγρού για πιάτσα και στραγγαλίζει έναν πελάτη του. Η αστυνομία τελικά του στήνει ενέδρα ρίχνοντάς του από δίπλα την κόρη του αστυνομικού διευθυντή και την ώρα που είναι έτοιμος να την στραγγαλίσει του την πέφτουν και τον σκοτώνουν…

Τι μας έκανε εντύπωση:

  1. Πολλές σκηνές είναι γυρισμένες μέσα και γύρω από την ιστορική disco Barbarella! (ναι, το λινκ είναι σκηνή από την ταινία)
  2. Οι γυναίκες είναι εντελώς ηλίθιες, και πέφτουν με την ατάκα «Είσαι πολύ όμορφη! Θα σε κάνω κούκλα (βιτρίνας)!».
  3. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα βλέπαν τον Σουγκλάκο με ξανθιά περόυκα και γούνα ανοιχτή, να φαίνεται η τρίχα-πουλόβερ από μέσα και θα θέλαν να τον πηδήξουν! Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά…
  4. Τα σεναριακά και σκηνοθετικά άλματα ήταν τέτοια που ώρες-ώρες ένοιωθα ότι έβλεπα ταινία του Lynch.

Σε γενικές γραμμές η ταινία ήταν χειρότερη από τον προχτεσινό Φλωρινώτη, αλλά σώζεται κάπως χάρη στην πρωτότυπη υπόθεση. Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι μετά την προβολή βλέπαμε σκυλάδικα βιντεοκλίπ, τότε η βραδιά σίγουρα δεν πήγε χαμένη…

Υ.Γ. Στην κόπια της ταινίας που είδαμε, σε δύο σημεία είχε τσόντα – κυριολεκτικά. Εκεί που έβλεπες το Σουγκλάκο να ετοιμάζεται να πηδήξει, η ταινία κοβόταν, εμφανιζόταν κάνα τρίλεπτο σκηνές σκληρου σεξ με έλληνες πρωταγωνιστές, μάλλον αποσπάσματα επό ελληνικές τσόντες της εποχής, και μετά συνέχιζε ο Σουγκλάκος από κει πού είχε κοπεί. Δεν μπορώ να ξέρω αν είναι έτσι η ταινία από τη μάνα της ή αν κάποιος έκανε ένα ερασιτεχνικό μονταζάκι πριν φτάσει στα χέρια μας. Αν όμως είναι ηθελημένο από πλευράς σκηνοθέτη, τότε είναι το υπέρτατο σκηνοθετικό εύρημα. Σε όλες τις ταινίες κόβουν τη σκηνή σεξ των πρωταγωνιστών δείχνοντας π.χ. τους τοίχους ή το κρεβάτι να κουνιέται, σε αυτήν κόβουν τη σκηνή σεξ των πρωταγωνιστών δείχνοντας σκηνή πιο σκληρού σεξ μεταξύ αγνώστων! Υποκλίνομαι…

Αναρτήθηκε στις Καλλιτεχνικά. 2 Σχόλια »

Ο τραγουδιστής και το κορίτσι του bar

Με κάτι φίλους από τη δουλειά βρισκόμαστε συχνά και βλέπουμε cult ταινίες, κυρίως ελληνικά κοινωνικά των 80’s και ξένα θρίλερ/soft porn των 70’s – 80’s. Η ταινία που αποφασίστηκε να δούμε χτές (συνοδεία πίτσας και ενός βαρελιού Heineken) ήταν η καταπληκτική ελληνική βιντεοταινία «Ο Τραγουδιστής και το Κορίτσι του Bar».

Πρόκειται για μία δραματική κοινωνική ιστορία, παραγωγής 1990, με πρωταγωνιστή (και σεναριογράφο) τον Γιάννη Φλωρινιώτη. Το κάστ περιέχει και άλλα αξιόλογα άτομα, όπως τον γνωστό (τουλάχιστον στους δικούς μου σκυλο-κύκλους) Ζαφείρη Μελά (στο ρόλο του κακού Τσάκου), τη «Στάρ Βόρειος Ελλάς 1988» Νατάσα Κυρμελίδου (στο ρόλο του κοριτσιού του μπαρ) και τη «Μις Βόρειος Ελλάς 1988» Σόνια Αντωνοπούλου.

Λίγα λόγια για την υπόθεση τώρα – κοινώς spoilers (όποιος έχει σκοπό να δει την ταινία, αφενός ας προσπεράσει τα παρακάτω, αφετέρου ας πάρει τηλέφωνο να τον εντάξουμε στη λέσχη) : Ο Γιάννης είναι ένας επιτυχημένος τραγουδιστής. Η Γιούλη είναι μία πονεμένη κοπέλα, ορφανή, κυνηγημένη (κλαψ) που δουλεύει ως μπαρ-γούμαν/κονσοματρίς σε ύποπτο μπαράκι. Γνωρίζονται, ερωτεύονται και αποφασίζουν να παντρευτούν. Όταν όμως εμφανίζεται ο πρώην της Γιούλης, ο άρτι αποφυλακισθείς πρεζέμπορας Τσάκος, και αποκαλύπτει στη μάνα του Γιάννη το αμαρτωλό παρελθόν της μέλλουσας νύφης της, τα πράματα πάνε κατά διαόλου… Η πεθερά διώχνει τη Γιούλη, η οποία φεύγει λέγοντας ψέμματα στον Γιάννη για να μην κρατήσει κακία στη μάνα του. Ο Γιάννης το ρίχνει στο ποτό και η μάνα του προσπαθεί να τον συνεφέρει. Η Γιούλη γυρνάει στο κωλόμπαρο, συζεί με τον Τσάκο και πέφτει στην πρέζα. Στο τέλος όμως, ο Τσάκος και η μάνα του Γιάννη, μετανιωμένοι, λένε την αλήθεια στο Γιάννη και τον προτρέπουν να πάει να βρει τη Γιούλη και να ζήσουν happily ever after. Δυστυχώς, ο Γιάννης φτάνει πολύ αργά, καθώς η Γιούλη πεθαίνει στα χέρια του απο υπερβολική δόση… Παράλληλα με την κυρίως υπόθεση, εξελίσσονται και δίαφορες μικρές ιστορίες που ως κύριο σκοπό έχουν να δείξουν ότι όλες οι «μπαρόβιες» είναι κατά βάθος καλά κορίτσα αλλά η ρουφιάνα η κενωνία τις αντιμετωπιζει σαν να ‘ναι π’τάνες…

Τώρα μερικά προσωπικά σχόλια:

  1. Ο Φλωρινιώτης είναι πολύ μπροστά απο την εποχή του. Φοράει ήδη από το ’90 αλυσίδα στο λαιμό με το όνομά του (με διαμαντάκια παρακαλώ), σαν αυτή που έκανε μόδα η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ στο Sex and the City.
  2. Μεγάλη επιτυχία τα καλλιστεία βορείου Ελλάδος του ’88. Οι δυο πρώτες παίξαν σε ταινία, και μάλιστα 2 χρόνια μετά τη «στέψη» τους. Οι σημερινές Σταρ Ελλάς, καμιά ξέκωλη φωτογράφηση στο Νίτρο κι αν…
  3. Ηθικό δίδαγμα 1: Δεν πα να κάνεις τα χειρότερα (π.χ. να είσαι πρεζέμπορας, νταβάς, να πετάς κόσμο στο δρόμο, κλπ), αν στο τέλος πεις πως μετάνιωσες, όλοι σε συγχωρούν και δεν τρέχει τίποτα βρε αδερφέ…
  4. Ηθικό δίδαγμα 2: Όλες όσες δουλεύουν ως κονσοματρίς είναι κατά βάθος ψυχούλες και το κάνουν επειδή η μοίρα τις χτύπησε κάτω σα χταπόδια. Επίσης έτσι και υποννοήσει κανείς ότι κάνουν και καμιά βίζιτα, του παίρνει ο διάολος το σόι…
  5. Το 80’s σκηνικό και ντύσιμο είναι απλά θεϊκό! Ιδίως τα υπερμεγέθη σκουλαρίκια, που φτάνουν μέχρι το βυζί και έχεις την εντύπωση ότι αυτή που τα φοράει πρέπει να τα βγάζει ταυτόχρονα γιατί αλλιώς θα της σπάσει κάνας λαιμός…
  6. Η μουσική επένδυση της ταινίας είναι η χαρά του σκυλά, με τραγούδια και live από Φλωρινιώτη, Μελά, Καρρά, Φωτιάδη, και γενικά όλη την γαβ σκηνή της Θεσσαλονίκης του ’80.

Και τέλος, δυό σκηνές από την ταινία θα βρείτε εδώ κι εδώ.

Αναρτήθηκε στις Καλλιτεχνικά. 3 Σχόλια »